De tweede helft van Copycat Killer was de eerste serie in zeer lange tijd waar ik het helemaal eens ben met een 18+ label.
Niet enkel een beetje een andere vibe, maar bij momenten deeply, deeply disturbing. Dat ik mijn jongste dochter zelf heb gewaarschuwd er gewoon niet naar te kijken.
Ik kan mij niet herinneren wanneer ik nog zó een degoutante hoofdslechterik heb meegemaakt in een TV-serie. En het allerergste is dat, in tegenstelling tot pakweg Hannibal Lecter of Jigsaw of Patrick Bateman of Kevin Spacey in Se7en, het allemaal genadeloos realistisch is. Ik zit lang genoeg op het internet om te weten dat wat gebeurt in de serie, ook in het écht gebeurt, en in het echt gefilmd wordt, en in het echt levens verwoest, en in het echt op internet terechtkomt.
Creepy. En niet aangeraden om naar te kijken, wegens niet goed voor het gemoed. Ik ga er toch even niet goed van zijn.