Ik dacht: een komisch-romantisch licht dingetje waar mensen over en weer reizen in de tijd. Het bleek meer dan dat. Komisch en romantisch zeker dat, maar vooral ontroerend en hartverwarmend.

Ban Ha-ni is zeventien en het meest populaire meisje op haar school. Op een avond loopt ze de straat over tijdens een ruzie met haar vader. Die duwt haar nog net uit de weg van een vrachtwagen maar wordt zelf overreden.

Ha-Ni geeft zichzelf de schuld, vlucht weg van de wereld en breekt al haar vriendschappen af. Twintig jaar later werkt ze in een grootwarenhuis als in een inktvis verklede mascotte om snacks te verkopen.

En dan: Ban Ha-Ni is zeventien en het meest populaire meisje op school. Op een avond loopt ze de straat over tijdens een ruzie met haar vader. Ze wordt bijna overreden, en wordt wakker twintig jaar later.

De 37-jarige en 17-jarige Ha-Ni leren elkaar allerlei bij. De 37-jarige gaat na een samenloop van omstandigheden werken in het hoofdkwartier van de snackproducent, waar tegelijkertijd de zoon van de CEO in de keuken werkt. Die zoon, Han Yoo-Hyun, had twaalf stielen en dertien ongelukkengewijs alle mogelijke krediet (ook financieel) opgebruikt, en als laatste kans moet hij beloven 100 dagen in die keuken te blijven werken.

Samenlopen van omstandigheden, en Yoo-Hyun staat in het krijt bij Ha-Ni, en dan gaan ze samenwerken, en uiteraard vallen ze voor elkaar.

⁂

Maar ’t is meer dan dat, natuurlijk. Misverstanden en dubbele bodems en verraad en tegenverraad, en dan ook nog zussen en schoonzussen en beste vriendinnen en een gemene-maar-misschien-toch-niet-pester van twintig jaar geleden en allerlei.

Nee: schoon. Content van.