Ik kwam gisteren voor het eerst sinds lang voor niet-werkredenen mijn huis uit. Zoals wel meer gebeurt, kwam ik iemand tegen die ik ken.
Het was al lang geleden dat ik hem gezien had, en hij vroeg mij of ik binnenkort ook afkwam voor Iets Leutigs.
‘t Is erg om te zeggen, maar ik heb zelfs geen seconde moeten nadenken voor ik nee zei. Ik heb besloten, denk ik, dat ik het huis niet meer verlaat voor activiteiten waar mensen die ik niet ken bij betrokken zouden kunnen zijn.
En zo simpel is dat. Ik ken genoeg mensen. Ik heb al genoeg gedaan in mijn leven. Gewoon thuisblijven en heel soms om de zoveel maand eens met vrienden iets gaan eten of op wederzijds bezoek gaan, dat is genoeg voor mij. Eén of twee keer per jaar op weekend met maten en om de zoveel jaar eens niets gaan zitten doen in een buurland: meer moet het niet meer zijn.
Het is genoeg zoals het nu is.