– Please, help me. Help me.
– How can I help you, Ken?
– Get me out of this dump.

Ken werkte vroeger in de auto-industrie, als schilder. En hij had een hond, Julie.

Nu zit hij al anderhalve eeuw, dement maar lucide en zeer bewust van de situatie, in een rusthuis dat zo slecht is, dat het in het één procent van de rusthuizen valt dat zó slecht is dat het zelfs niet als “afgrijselijk slecht” kan geklasseerd worden.

Gerry Robinson als crisismanager in rusthuizen voor demente behaarden.

Lang verhaal kort: het ging slecht, het kon beter, het ging even beter, en toen weer slechter, en dan weer beter, en dan weer slechter, en dan kwamen er mensen die het zelf beter gedáán hadden, en dan ging het veel beter, en dan voelden de werknemers zich genoeg op hun gemak om écht te vertellen hoe het er aan toe ging, en dan kwam de politie eraan te pas, en dan, tja, werd het tehuis gesloten.

En kwam er de matter of fact mededeling dat oude mensen die van rusthuis moeten verhuizen meestal binnen het jaar dood zijn.

Yah. That’s kinda just what the doctor ordered right now.