Maand: juli 2023

Zozie, het plan om terug te keren is ook in orde. We gaan overnachten in Langres (hotel al geboekt!), en tussen hier en Langres gaan we proberen een echte poulet de Bresse in de streek van die beesten te eten. En dan naar huis en dan peignoir!

Dat is het leven. Ik heb ondertussen al vijf boeken uit plus een stuk of ikweetniethoeveel tientallen comics, en meer dan dat zou het niet moeten zijn, voor mij. Behalve dat ik het liever in een peignoir zou doen dan in een kostuum, maar bon, kleine verstervingen.

Het is niet overal waar een mens zoveel uitkijkt naar het avondeten in halfpension als waar we nu zitten. Omdat ik het vorige keren altijd vergat: deze keer mij voorgenomen om op te schrijven wat we voorgeschoteld kregen. Dag 1 Dag 2 Dag 3 Nog vier dagen van dat, dames en heres.

It is July, 27thLet’s line up with the veteran soldiers to military musicJoining the paradeFirmly trampling over the Yankee Devil’s surrender papers

We hebben al gezeten en gelezen en lekker gegeten, en meer moet dat niet zijn. Mijn voornemen dit jaar is alle gerechten op te schrijven die we in ons halfpension krijgen, met een foto erbij. Kwestie van mensen jaloers te maken.

Geen spoor van Maggie Reilly (behalve in de Spotify-vakantieplaylist), wel dat wij een week niets gaan doen in Frankrijk. Naar ergens in de buurt van Lyon, in twee dagen. Dag één tot in Ronchamp, de plaatselijke Corbusier bekijken, en dan hopla verder naar Marcollin. Daar toegekomen vat ik post op een bank onder een boom…

Spannend! Zelie en Anna hebben jaren gewerkt en gespaard om het toch-wel-even-slikken-bedrag voor de scoutsjamboree bijeen te schrapen, en nu zijn ze toegekomen in Zuid-Korea. Zelie moest eerst met de bus naar Frankfurt, waar ze deze rechtstreekse vlucht heeft genomen: Anna is vertrokken in Zaventem maar heeft een tussenstop gedaan in Dubai. Ze heeft ook…

Niets om trots op te zijn, maar ik ben twee keer buiten mijn huis gekomen tijdens de Gentse Feesten: één keer naar de cinema en één keer naar mijn moeder. Geen optredens gezien, nergens gestopt bij het erdoorfietsen. Negatief goesting om mensen te zien en alles. Vanavond toch eens over en weer naar Karmaclan gegaan…

Er stond een gruwelijk artikel in New York Times Magazine gisteren: The Vanishing Family, over een familie die blijkt erfelijke frontotemporale dementie te hebben. De ziekte van Pick, als ik het goed gelezen heb: ergens vanaf 40 jaar oud verandert hun gedrag, emoties en persoonlijkheid. Kunnen ze situaties niet meer inschatten. Krijgen ze koop- of…

Ik heb zelfs geen goesting om niets te doen. Gewoon in bed liggen lijkt mij wel iets.