Ik denk dat ik nog eens ga proberen om het republikeinse debat te volgen op het internet. Als ik het mij goed herinner, was dat vorige keer ook mijn bedoeling maar is het toen mislukt wegens in slaap gevallen.
Het enige entertainment dat ik er dit jaar van verwacht, is zien of DeSantis implodeert en wat Christie doet in afwezigheid van Trump. Oh, en misschien ook wel wat Ramaswamy doet. Voor de rest is het huilen met een klak op: als Trump zijn rechtszaken overleeft (en wellicht ook als niet), heeft hij de nominatie op zak. Een mens wordt daar niet vrolijk van.
Een mens wordt ook niet vrolijk van de andere kant — of toch ik niet. Biden is mogelijk een geschikte kerel, maar echt energised kan men niet echt worden van zo’n geriatrische situatie. En er wordt ons wel verzekerd dat Kamala Harris in privé de meest gevatte en grappige en watnog persoon is, maar ja.
Ik voel mij soms een ramptoerist als ik het nieuws volg, alsof het allemaal niet echt veel invloed heeft op het échte leven. Een mens wordt zot als hij het zich allemaal te veel aantrekt, denk ik, maar zwijgen is toestemmen, denk ik ook. Ik heb het er lastig mee, zo gewrongen zitten tussen oprechte verontwaardiging enerzijds en de gelatenheid van “eurgh zo veel moeite om er iets aan te doen” anderzijds.
Het is inderdaad lastig,.
Het is onze president niet. Het is een beetje zoals atheïsten die zich druk maken om de paus. Als men geen lid van het clubje is, wat gaat het die persoon dan aan?