We leven, het is goed geweten, in een wereld van sequels en franchises. Marvel en DC kakken om de zoveel tijd een nieuwe film in hun respectievelijke universa. Soms barslecht, soms uitstekend, vaak meh. Het heeft het voordeel van de herkenbaarheid, een wereld die al vele tientallen jaren bestaat, waarvan de regels bekend zijn en waarin de verhalen zoniet totaal dan toch voldoende voorspelbaar zijn.
Maar op den duur begint het toch wat te vervelen. De boeken die ik het liefste lees, brengen mij naar een nieuwe wereld, waar ik hoofdstuk na hoofdstuk de parameters en de geschiedenis van in mijn hoofd moet/kan opbouwen, waar niets gegeven alles te ontdekken is.
Vandaar ook dat ik het liefste science fiction en fantasy lees in al zijn vormen, en dat bij andere genres de verveling enorm snel toeslaat. Jaja, iemand is getraumatiseerd of wordt verliefd of er is een moord gepleegd of een vreemdeling duikt op in het dorp of watdanook. Allemaal variaties op Wat Het Leven Op Aarde Met Een Mens Doet: lange periodes van verveling, hier en daar wat geluk en hier en daar wat miserie. Soms wat meer of wat minder van het ene of van het andere. En de mensen zijn wat mensen overal en altijd geweest zijn: een minuskuul kleine minderheid heeft een idee waar ze hun leven naar inrichten (ten goede of net niet), maar de overgrote meerderheid moddert ook maar wat aan zonder plan of richting, om dan uiteindelijk dood te gaan.
Noem het gerust escapisme, maar ik heb het wel gehad, verhalen waar het spannendste dat kan gebeuren is “ze had een triestig leven en dan maakte ze iets mee en dan ging ze dood” of “hij had een gelukkige jeugd en dan wat tegenslag en dan viel het weer mee en dan weer niet en dan was er berusting en dan ging hij dood”. Of, als ik Goodreads moet geloven: “hij was een verkeerd begrepen, adembenemend knappe man met een geheimzinnig verleden; zij was een onafhankelijke bijna schattig onhandige vrouw die absoluut niet op zoek is naar liefde; ze komen eerst absoluut niet overeen (wegens één of ander klein misverstand of zo); volgt een reeks totaal voorspelbaar onvoorspelbare gebeurtenissen; ze beseffen mettertijd ze dat ze voor elkaar gemaakt zijn maar weigeren het uit te spreken; juist als alles hopeloos lijkt — passionele kus in de stromende regen, een laatste klein conflict dat gemakkelijk op te lossen blijkt, hopla, ware liefde overwint alles en ze leefden nog lang en gelukkig”.
…maar dat zijn natuurlijk slechte boeken. Neen: in goede boeken is het uiteindelijk allemaal precies even voorspelbaar maar gewoon beter geschreven. (Of zogezegd beter geschreven, ik kijk naar u, Grunberg, Mulisch, Pfeiffer e tutti quanti.)
⁂
Afijn, veel gewafel om te komen tot wat ik eigenlijk wou zeggen: geef mij maar werelden die niet die van ons zijn. Waar ik de ins en outs niet van ken. Die ik niet kan voorspellen.
Ik ben met veel plezier begonnen aan Black Hammer. Een groep mensen/niet-mensen zitten op een boerderij in het hol van Pluto. Ze zitten daar al tien jaar. Ze hebben niet allemaal meer hun eigen lichaam — één vrouw zit vast in het lichaam van een negenjarig, een andere zit verdwaald tussen dimensies.
En dan komen we op een journaliste die een stuk schrijft voor haar krant:
Alles is mogelijk! Ik heb geen flauw idee waar het naartoe gaat, of wat er gebeurd is, of hoe deze wereld in mekaar zit. (Ik weet wel dat het Jeff Lemire is, en die mens vertrouw ik impliciet.)
En hoe fantastisch is het dat dit al jaren onder mijn radar gevlogen is, en dat ik nu karen kan inhalen in één keer!