Het tweede seizoen van The Wheel of Time is aan de gang op de Amazon Primes.

Ik heb alle veertien boeken gelezen, bijna dertienduizend pagina’s aan een stuk. De eerste paar zelfs meer dan één keer, om het dan telkens op te geven als het allemaal zo traag als een mug in een pot honing begon te gaan.

Het begon eigenlijk op de keper beschouwd ronduit slecht, als een zwak afkooksel van veel betere boeken. Het werd dan even beter, maar de middenste pakweg 9000 bladzijden trokken ook op niet veel. En dan werd het naar het einde wel weer wat beter (als de oorspronkelijke auteur dood was en Brandon Sanderson het overgenomen had), maar het einde was ook niet wat ik ervan gehoopt had (dat was weer door Robert Jordan geschreven, namelijk).

Het tweede seizoen is tot nog toe ongeveer zoals het eerste seizoen: allemaal dingen die ik al geen jaren meer gelezen had of over nagedacht had, maar ook allemaal dingen waarvan ik meteen iets had van yes!

Meer coherent dan de boeken. En ja, de Seanchan zijn geland en het ziet er tot nog toe allemaal wel degelijk uit.

Er zijn een hele reeks zaken waar ik naar uitkijk, besef ik bij elke aflevering. Ondanks dat de boeken echt niet goed waren.