Het is zo deprimerend dat ik het nieuws en de sociale zever wil vermijden maar tegelijkertijd blijf ik maar doomscrollen.

Voor al wie zich afvroeg “hoe kón dat toch, in de tijd, zo’n massaslachting?” — wel, zó kon dat dus. We staan er allemaal op te kijken en het verzamelde klootjesvolk vindt het nog goed ook.

Natuurlijk is het mogelijk om Hamas degoutante klootzakken te vinden én het begrijpelijk te vinden dat Palestijnen ze niet collectief opknopen en/of ze steunen. En natuurlijk is het mogelijk om de acties van Israël degoutante oorlogsmisdaden te vinden én niet antisemitisch te zijn.

Zoals Friedman in de New York Times (die recent al meer goeie opiniestukken geschreven heeft), het zegt:

My bottom line? Just ask this question: If Israel announced today that it was forgoing, for now, a full-blown invasion of Gaza, who would be happy, and who would be relieved, and who would be upset? Iran would be totally frustrated, Hezbollah would be disappointed, Hamas would feel devastated — its whole war plan came to naught — and Vladimir Putin would be crushed, because Israel would not be burning up ammunition and weapons the U.S. needs to be sending to Ukraine. The settlers in the West Bank would be enraged.

Meanwhile, the parents of every Israeli soldier and every Israeli held hostage would be relieved, every Palestinian in Gaza caught in the crossfire would be relieved, and every friend and ally Israel has in the world — starting with one Joseph R. Biden — would be relieved. I rest my case.

Ik weet niet wat eraan te doen is. Ik word lichamelijk ziek van de reacties die ik op het internet zie. Ik wil Ursula von der Leyen een stamp onder haar gat geven. De manier waarop godverdomme net Joden onverbloemd pleiten voor genocide gaat mijn verstand te boven. (En tegelijkertijd ook niet, de kutzionisten van Irgun en Stern en de hele Nakba in het achterhoofd.)

Bah, fuckers. Allemaal.