Seanan McGuire
Tor.com, 2016, 176 blz.

Ach ach, wish fulfillment YA-boeken, ’t is wat. Centraal idee in deze reeks is dat er soms deuren opengaan naar andere werelden, dat daar soms kinderen in verdwijnen, dat ze soms terugkomen (soms jaren later), en dat ze ofwel nooit meer willen terugkeren naar die wereld wegens getraumatiseerd, ofwel eigenlijk juist heel graag naar die wereld willen terugkeren omdat ze zich daar beter voelen dan in onze wereld.

Nancy is zo’n meisje dat in een dodenwereld was terechtgekomen. Ze spendeerde er haar dagen als een roerloos standbeeld, en voelde zich daar veel beter dan ze zich hier voelt.

Haar ouders weten niet wat ermee aan te vangen en brengen ze dan maar naar Eleanor West’s Home for Wayward Children, waar het vol zit van kinderen die graag zouden terugkeren naar waar ze naartoe verdwenen vóór ze terugkwamen.

Ja, enorm origineel is het niet. En ja, het is wél bijzonder transparant duidelijk voor wie dit boek geschreven is.

Maar laat dat de pret niet drukken. Het is, in zijn genre, onderhoudend. Nancy komt toe en voor we het weten is haar roommate vermoord, en dan nog iemand, en the game is afoot.

Normaal gezien zou ik dit op een paar uur uitgelezen hebben, omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat het een eind lager duurde. Maar omstandigheden zijn er dan ook naar dat ik dit soort escapisme wel kan gebruiken, dus ik lees maar wat vervolgen, denk ik.