We zijn naar een afscheidsplechtiging geweest vanmorgen.
Het was iemand die enorm geliefd was, maar op het einde niet meer écht dezelfde persoon was. Alzheimer: ik weet niet hoe ik ermee zou omgaan. Zeer slecht, denk ik.
Mezelf verliezen, en weten dat ik mezelf aan het verliezen ben, weten dat ik week na week verder uitgekleed word: nee. Echt nee. Ik heb het er nu al moeilijk genoeg genoeg mee dat ik zo weinig kan doen zonder pijn en last.
Mijn allergrootste schrik daarbij is dat ik het zou meemaken dat ik inééns een heel stuk van mezelf zou kwijtraken. Ik heb dat van dicht meegemaakt: de ene dag oud en niet ideaal, de volgende dag wég en nooit meer teruggekomen. Te laat voor welke beslissing dan ook.
Urgh. Neen, geen vrolijke gedachten dit weekend.