Ik heb van die oortjes om naar dingen mee te luisteren via bluetooth. Die zitten in een doos om op te laden, waarvan het enige ambetante is dat de oortjes eruitspringen als de doos op de grond durft te vallen.
Het was daarjuist van dat: ik bots tegen iets op mijn bureau, dat tegen iets anders botst, en klets doos van oortjes op de vloer. Doos van oortje opgeraapt, doos van oortjes leeg. Grr.
Oortjes zelf: on-vind-baar.
Normaal gezien, als ze uit de doos gevallen zijn, kan ik met mijn telefoon van locate doen en beginnen die dingen lawaai te maken — maar nu slaagde de telefoon niet te verbinden met de oortjes, om een mij onbekende reden.
/insert meme van it was at that moment he knew he was fucked
Ik, met mijn slechte rug, op de vloer gaan liggen: niets te vinden. En zo moeilijk zou het niet kunnen zijn, want tegen de muur staan alleen ingemaakte kasten — oh hang on, nu ik op de vloer lig met een zaklamp, zie ik dat de kasten gewoon niet tot op de vloer komen. Dat er een kastdiepte ver allemaal knikkers en stof en andere zever ligt, zo ver als het oog kan zien.
Naar beneden om een implement waarmee ik kan koteren in die rotzooi (een lange houten lepel, bleek), en een minuut of zes zeven stof liggen oprakelen.
Twee oortjes gevonden, uiteindelijk. Oef.
Euh maar wacht: de oortjes passen niet in de doos?
Heb ik dan misschien de doos teruggevonden van de vorige oortjes, die in mijn nachtkastje liggen wegens dat ik de vorige doos kwijt was geraakt? Ik was ervan overtuigd dat ik de doos op de bagagedrager van de velo had laten liggen, maar misschien was dat toch niet zo?
Ik naar de nachtkast, waar nu blijkbaar gedomme maar één oortje in ligt: past ook niet in de doos.
⁂
En dan daagde het mij: de doos is van ersatz-oortjes van een tijd geleden, de oortjes die ik gevonden heb zijn van ik-weet-begot-niet-waar, en natuurlijk lagen mijn eigenlijke echte oortjes gewoon bovenop mijn nachtkast. Vandaar dat de telefoon er niet mee kon koppelen, omdat ze gewoon nog in de doos zaten.
Pff.
Niet goed voor de adrenaline.