Ik zie, zoals al wie een beetje op het internet zit, al maanden de verschrikkelijke beelden uit Gaza. Dingen die op het netvlies gebrand staan — er zijn er gewoon te veel om één Phan Thi Kim Phuc uit te kiezen.
Van alles dat ik zag, is het niet eens een beeld van mensen waar ik het meest in de maag mee blijf zitten. Het zijn de filmpjes van de Caterpillar D9-bulldozers, op afstand bediend, die straten vernietigen. Dit is hoe die werken (hier in tempore zogezegd non suspecto in de illegaal bezette West Bank):
Een dikke metalen staaf in de grond, en dan methodisch straten openleggen. De boodschap is duidelijk: hier moet alles kapot. Dat er tienduizenden mensen doodgaan, is mooi meegenomen, maar niet eens de bedoeling. De echte bedoeling is alle infrastructuur in Gaza vernietigen. Geen hospitalen meer, geen scholen, geen moskees, geen kerken, geen wegen: niets. Verschroeide aarde. Met ontelbare kilo’s onontplofte munitie, met godweetwelke vervuiling. En geen infrastructuur. Probeer hiér maar eens in te leven, Palestijnen.
En toch blijven er Israël-verdedigers zijn. En rectoren die zeggen dat het “ingewikkeld” is. En mensen die het IDF blijven “het meest morele leger ter wereld” noemen.
Ik weet niet hoe ze met zichzelf kunnen leven. Ik weet niet hoe die mensen dit ooit aan hun kinderen en kleinkinderen uitgelegd krijgen.