Sweet babby jayzus. En ook wel: holy motherfucking crap!
Daarnet dus Longhorn op een harddisk gesmeten, proper geboot en alles, gezien dat alles werkte, maar helaselijk ook gezien dat ik niet aan de andere twee harddisken die in de computer zaten geraakte.
Jammer maar helaas, ik zie het dan niet zitten om nog veel verder te werken met die Longhorn, toch zeker niet op mijn hoofdcomputer. Misschien als we weer thuis zijn, dan zet ik het op de computer van Sandra of van de kinderen.
Maar goed dus, computer weer opengevezen, harddisk eruit, originele (miezerige 30 GB) harddisk er weer in, en weer booten.
Wacht wacht wacht, brzzt-bling… Longhorn!
AAAAAAAAARRRGGHHH!!!! Duizend en één gedachten door mijn hoofd: die vurte Longhorn heeft gewoon al die harddisken overgenomen! Alles is weg! Mijn foto’s zijn weg! Mijn genealogie! Al de gegevens van de voorbije jaren! En ik was juist van plan om alles te backuppen! Néééén!!
Misschien is hij aan het booten van de installatie-dvd? Eruit! Booten!
Nope, nog altijd Longhorn. Ieeeee!!!!!
Paniek! Zweetaanval! Agh! Uck!
Computer uitgedaan, even over en weer gelopen.
Diep in- en uitademen.
Nog even goed nakijken.. ahem. Ik had de bovenste van de drie eruitgehaald, en het was de onderste waar Lonhorn op stond. Drie keer dezelfde 120 GB — een mens zou zich van minder vergissen.
Enfin, harddisk eruit, harddisk erin, boot: oef. Goeie ouwe XP. Nog altijd traag en zo vervuild als een anderhalf jaar oude windowsinstallatie kan zijn, maar toch, alles staat er nog.
En wat is het eerste dat ik nu ga doen? Juist, al wat belangrijk is op DVD zetten. Én testen of het leesbaar is op minstens twee andere computers.