Toch wel een zeer vervelende manier om een hartaanval te krijgen.
Aan de positieve kant van het wereldnieuws: Jimmy Carter heeft–eindelijk–de nobelprijs voor de vrede gewonnen. En daarmee krijgt Dubya meteen een welgemeende fuck you uit Oslo.
Neen echt serieus: het was tijd dat Carter die prijs kreeg. Hoe ze hem over het hoofd gezien hebben bij de Camp David-akkoorden is onverklaarbaar. Blijkbaar voor de mensen van het comité zelf ook, zegt de engelse editie van Aftenposten:
Nobel Committee Chairman Gunnar Berge said Carter hadn’t been nominated in 1978 so it wasn’t possible for them to include him in the prize at the time. He later acknowledged that the committe has had somewhat of a “bad conscience” since then.
Feh. Maar wat de reden ook moge zijn, hij verdient het. Ik vind het nog altijd een schande dat Reagan hem zijn herverkiezing heeft afgepakt (heb ik geleerd uit Playboy trouwens, An Election held Hostage, in het nummer van october 1988, dat behalve dat artikel niets bijzonders te vertellen had, maar wel Shannon Long bevatte, van alle playmates die ik al gezien had toen de jongste). En dat ze hem hebben willen pakken op het feit dat hij eerlijk was en zei dat hij in zijn hart soms nog wel eens naar de vrouwen keek:
” I try not to commit a deliberate sin. I recognize that I’m going to do it anyhow, because I’m human and I’m tempted. And Christ set some almost impossible standards for us. Christ said, ‘I tell you that anyone who looks on a woman with lust has in his heart already committed adultery.’
“I’ve looked on a lot of women with lust. I’ve committed adultery in my heart many times. This is something that God recognizes I will do–and I have done it–and God forgives me for it.”
Interview uit 1976 met Robert Scheer uit, inderdaad, Playboy. 🙂