Politiek

Ik antwoord van tijd tot tijd eens op de meer extreme posts van Jan Haugland bij Secular Blasphemy.

Jan is conservatief. Nee, dat is een eufemisme: hij is zeer conservatief. Zijn goed recht, en kudos dat hij dat precies in Noorwegen doet, een land waar de media volgens alle rapporten behoorlijk, en volgens zijn gedacht rabiaat links is.

Ik hang daar van tijd tot tijd eens de troll uit, maar Jan (cum suis) appreciëren dat in het geheel niet. Ik zeg niet eens dingen waar ik niet achter sta, al geef ik grif toe dat ik het wat minder extreem zou mogen uitdrukken 🙂

Maar neem nu deze: ik ben het er niet mee eens dat Israël zomaar op eigen initiatief Hamas-leiders af gaat schieten. Niet omdat ze het niet zouden verdienen, of wegens moreel relativisme, waar Jan me van beschuldigt, want ik wil niet beginnen aan het afwegen van levens. En niet omdat ik niet denk dat het geen oplossing is, want ik kan me inbeelden at het op korte termijn een oplossing kan zijn, in de zin van le combat cessa, faute de combattants.

Maar wel omdat ik het een slippery slope vind. Als we (ik bedoel dat deel van de wereld dat verondersteld wordt beschaafd te zijn) met dergelijke nonsens beginnen, en onze laars lappen aan alles wat internationale regels zijn, dna is het einde zoek.

Het komt allemaal op de oude witz van Churchill neer, van demlocratie en het minst slechte systeem te zijn: ja, de VN werkt niet altijd, en ja, de internationale rechtsorde is soms een droevige parodie van gerechtigheid, maar het is beter dan niets. Het is zeker beter dan ook om oog, tand om tand, wat daar in Israël het geval lijkt te zijn—toegegeven, ze hebben het concept uitgevonden—maar zoals Tevye in Fiddler on the Roof zei, zo eindigt de wereld blind en tandenloos.

Afijn. Het punt is dat ik het niet weet. Dat de grens tussen een vrijheidsstrijder en een terrorist vaak een kwestie van perspectief is.

So tell me, Gary, Jan, were Begin and Shamir terrorists or were they not? Those Chechens, are they? It’s all a slippery slope. And I’ll grant you that the military arm of Hamas deserves no leeway whatsoever, but can’t you see that one man’s terrorist is another man’s freedom fighter? Take Northern Ireland: both sides accuse each other of being terrorists. Both sides have killed innocent people. Does that give the UK government license to take out IRA leaders? UDA leaders? Sin Fein leaders? Ian Paisley?

Ik vind zelf dat Ierland een goed voorbeeld is, want daar heb je een slope die gaat van de meest beestachtige en onverdedigbare moordenaars (Real IRA en dies meer) over arguably paramilitaire rebellen met arguably een geschiedenis die teruggaat tot Easter Rising en eeuwen daarvoor (Provisional IRA, UDF) tot agitatoren (Paisley) en politieke armen van gewapende groepen (Sin Féin).

Het gaat daar ook om een bezetting (vindt een stuk van de bevolking), en er worden (wérden, hopen we) afgrijselijke moorden op onschuldigen gepleegd. Stel dat Londen zomaar zou beginnen “kopstukken” afknallen: waar moeten ze stoppen? Als “ethnische ieren” uit Boston geld verzamelen voor Sinn Féin, moest Thatcher dan ook Bobby Kennedy kunnen afmaken, desnoods in een rolstoel? Dat uiteraard niet, maar waarligt de grens?

Ik weet het niet, en wat me het meest van al op de zenuwen werkt, nog meer dan de standpunten zelf, is dat mensen als Jan Haugland, en, veronderstel ik, Sharon en Bush en Saddam Hoessein en Ralph Nader en dergelijke niet kunnen bevatten dat ze het niet bij het rechte eind zouden kunnen hebben. Dat ze de elementaire empathie missen om zich in de plaats van de andere te stellen.

Dus ik schrijf dat neer bij Secular Blasphemy:

who should the right to say who’s a freedom fighter and who’s a terrorist belong to? I don’t know, but I’m pretty sure you guys know.

Contrary to you guys […] I can admit I don’t have the answers. You people think you do have all the answers, and you’re so absolutely convinced you’re right that you can’t even entertain the idea that other people, say, Palestinian refugees, see things just a little differently.

En daar krijg je dan een antwoord op als

Michel spends the days on his own blog talking about reality shows and celebrities. That is more his level of expertise.

en ook

I think you’re better off sticking to comments about celebrities and reality shows, Michel, and not try to get your mind around real issues.

Ach ja. Ad hominem, that old chestnut.

Ik zal het dus maar snel toegeven: neen, ik weet niet waar ik over spreek. Ik weet tenandere ook niet waar ik het over heb als ik over celebrities en reality shows schrijf (al is dat al weer een hele tijd geleden en zal het wellicht niet meer gebeuren, zo beu dat ik die hele Big Brother ben).

Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet over nadenk, en dat wil zeker niet zeggen dat ik er geen opinie over mag hebben. So there.