Vanmiddag gaan eten in de Mezzogiorno hier achter de hoek. Het was al een hele tijd geleden, en als ik eerlijk ben, was het etablissement het slachtoffer van één van mijn irrationele boosheden.
(andere slachtoffers: Laïs, Studio Brussel, Roos Van Acker, Chantal Pattyn, Proximus, de provincie Antwerpen)
Irrationeel, dus heb ik er geen reden voor nodig en volstaan zwakke excuses: het heeft minstens één keer te lang geduurd naar mijn goesting, en een andere keer waren we er met een man of zes en móchten we niets anders kiezen dan de dagschotel, en ik heb de indruk dat het het soort etablissement is waar ze me verkeerd zouden aankijken als ik het zou aandurven om een Cola Light te vragen.
Maar bon, dat neemt niet weg dat het daar, objectief gesproken dan, eigenlijk wel heel lekker is. En dus, in het kader van het Project De Man II (don’t ask): vanmiddag er met Ron gaan eten.
De dagschotel, fusilli al ragù d’agnello. Miljàààrrr dat het goed was. Geheel voor herhaling vatbaar. Morgen weer!
Haha ! Heb hetzelfde met Laïs – op onverklaarbare manier krijg ik de sijskens telkens ik de dames hoor zingen. Muzikaal bestaan er nochtans slechter dingen. Misschien heb ik ergens een verborgen trauma dat door hun middeleeuwsche liederen en verantwoorde articulatie terug naar boven komt ?
Goh, ik vind dat het restaurantje er echt prachtig uitziet met die reusachtige klimop (of wat dan ook) op de gevel, maar nu hebt ge me toch een beetje afgeschrikt. Goed dat ge het alsnog “geheel voor herhaling vatbaar” noemt; ze waren bijna een toekomstige klant kwijt. En als die Sicilianen zoiets zouden weten… 😉
Nee hoor, het is compleet irrationeel van mij. Vriendelijke mensen, lekker eten, betaalbaar. Allen daarheen!