Ik haat ons huis zoals het nu is. Ik haat het, haat het, haat het.
Dat het overhoop ligt, is ondertussen zó weinig een understatement geworden, dat het zelfs in de verste verte niet meer grappig is.
Een mestvaalt, dat moet g’er u bij voorstellen. En dan nog een eind erger. Ik vind niets meer terug. Niéts!
En ‘t is niet alsof er dingen weggegooid worden of zo—in tegendeel, en misschien is dat ook wel niet weinig een reden van de situatie, mais bon, passons—nee, het geraakt gewoon bedolven en mislegd.
Ergens in dit huis, dat nochtans niet zo groot is, liggen twee PSP’s, een Aldipod, mijn goeie Lamy-pen,
En ik ga zo gelukkigen meer computeronderdelen, DVD’s en boeken dan ik eigenlijk wil weten.
Vroeger, lang geleden, toen we nog boekenrekken hadden, stonden alle boeken per onderwerp, alfabetisch per auteur en daarbinnen chronologisch. Zaten alle DVD’s en CD’s in dozen, ook rigoreus geklasseerd. Was er een plaats voor alles en had alles zijn plaats.
Ik ga niet beweren dat het er toen allemaal compleet onchaotisch uitzag: dat zou een leugen zijn. Maar ik wist wel alles zijn. En alles bleef liggen waar het gelegd was, en alles was terugvindbaar.
Nu: geen boekenrekken meer (wat zeg ik? geen opbergplaats tout court), en vooral vier kinderen die alles verleggen en verplaatsen. Ik loop daar zó lastig van, zó lastig… aaargh!
En als de bibliotheken en de keuken er zullen zijn, zal ik zó gelukkig zijn. Zo onnoemelijk ongelooflijk fantastisch gelukkig.
En 3 maanden later dan een post met “ik mis die chaos, ik mis ze zo !” 😉
No. Way.
Ik kàn niet tegen dingen die niet op hun plaats liggen. Ik was jaren en jaren aan een stuk zo’n mens van “het ligt allemaal overhoop, maar ik weet het wel preciés liggen”.
Ik word daar nijdig, en moedeloos, en lastig, en depressief van nu het niet meer zo is.
Ik kom dan graag eens helpen om te klasseren. Roept dan maar.
Hey, joke, komaan: dat is nu echt wel een smoes om die lasagnesessie te bespoedigen he?
Ge moogt hier anders ook eens op bezoek komen. Ik herhaal jouw verzuchting in de eerste regel minstens driemaal per dag (om uiteenlopende redenen)
Neen, serieus, ik ken het gevoel. Bij mij staat er sinds … hmja zeven jaar een heleboel in dozen. En ik kan die dozen uitpakken want er zit veel in waar ik gehecht aan ben. Vooral: heel erg veel fotootjes. Analoge.Waar ik allerlei plannen mee had. Had.
@ Eve: Dat van die lasagne (én waterzooi) ben ik helemaal nog niet vergeten hoor. Zeker niet.
en ik moet mij hier zooooo inhouden om niets te zeggen 🙂
Het verschil is dat ik nu niets meer terugvind, en vroeger sóms ook wel eens, maar nu helemaal niets meer.
Eens wat meer poetsen in plaats van godganse dagen uw privé op het internet te gooien? Kan helpen?
Nog eens uw Zen-tekst herlezen?
😉