Onze DVD-speler had de geest gegeven. Geen topmodel, maar toch ook geen brol. En op een dag, misschien een paar maand nadat de garantie verstreken was: niets meer. Het rood lichtje gaat nog aan, maar de tray gaat niet meer open. En hij geraakt ook niet meer uit stand-by.

Daarjuist naar de FNAC geweest. Of ze ook Panasonics repareren.

Dat deden ze. Maar ja, tegenwoordig, dat is allemaal electronica, en repareren, tja, en een voorschot moet ook, en als het dan niet lukt, ja, hoe gaat dat… en uiteindelijk meneer, als we eerlijk zijn, zou het niet gemakkelijker zijn om…

Fuck it. ’t Is allemaal een samenzwering. Zelfs als willen we niet, we worden allemaal samen in een cultuur van planned obsolescence geduwd. Repareren is duurder dan nieuw kopen!

En wie ben ik om mij tegen een maatschappelijke stroming te verzetten? ’t Is dus een nieuwe DVD-speler geworden. Voor 75 € heb ik een machine die beter is dan zo ongeveer alles dat ik kon kopen anderhalf jaar geleden.