Tsss. ‘t Was weer proper, met een gebroken bovenlijn aan de trein.

Ik heb een goeie twee uur over het traject tussen Brugge en Gent gedaaan. Via Tielt, of all places.

Voor de rest wel een rit met hoge entertainment-waarde: het was zo’n antieke treinwagon, zonder airco of niets. Links van mij, op zo’n bank waar er in theorie zes man op kan, zaten er vier meisjes uit het Brusselse, die net een dagje kust achter de kiezen hadden. De rest van de wagon zat stampvol.

En toen kwam er onder veel misbaar een familie uit Dendermonde binnegestormd. Moeder, circa 60, vader, ditto, zoon, ergens tussen 30 en 40. En niet te vergten: hond, leeftijd onbekend. Zo’n schootrat, met kort haar, rillende pootjes, en waterende uitpuilende ogen.

De vrouw, onder veel misbaar en in het platst Dààrmunsj ter wereld, schoof de meisjes wat uit de weg, pootte zich met haar mormel neer, en gesticuleerde wild tierend dat de rest van de familie zich bij haar moest voegen, want dat die banken voor drie bedoeld zin, en als drie gaat, gaat vier ook, en wie denken ze wel dat ze zijn, met vier op een plaats die voor zes is?

Haar zoon weigerde zich neer te zetten, en haar man was naar de volgende wagon gelopen, uit schaamte denk ik.

En de vier meisjes waren zeer geïndigneerd. Ik sympathiseerde, want de dame uit Dendermonde was echt wel zeer grof, maar na een goed half uur begonnen de meisjes dan weer te overdrijven, in die mate dat één van de vier uit eerlijke schaamte, na veel onverrichterzake proberen shhhh doen, zelf verhuisd is.

De juffrouwkes bleven namelijk giechelen en afgeven op de vlamingen in het algemeen, genre “et on nous raconte que les arabes sont impolis” en dat honden stinken. Bijzonder irritant. En dan vooral denk ik de waan waarin ze verkeerden dat geen van hun medepassagiers de taal van Molière machtig waren.

En toen begonnen ze allemaal ringtones ten beste te geven in een poging om die hond op stang te jagen.
Het werd echt erger en erger en erger, ze kwamen zelfs helemaal niet meer bij toen ze zeker vijf minuten aan een stuk een ringtone van een poes lieten spelen.

Enfin, zeer zeer grof. Ik stond op het punt ze te zeggen dat hiet niet is omdat zijn ons niet begrijpen, dat wij hen niet zouden begrijpen, omdat het echt wel te erg aan het worden was, maar toen vielen ze wat stil, net zoals de rest van trein trouwens: verslagen, de hitte.

Uiteindelijk nog in (min of meer) conversatie geraakt met de mensen rond mij, want we wisten eigenlijk geen van allen waar we zaten of wat er aan de hand was.

En helemaal op het einde had ik zelfs medelijden met de onbeleefde meisjes: ik heb ze aangeraden dat ze misschien best een andere trein namen, omdat ze op deze trein riskeerden er nog een uur over te doen.

Ze zagen er echt verrast uit dat iemand hun taal sprak. En ze zeiden vriendelijk bedankt. En ik voelde me een hele held, dat ik ze niet afgeblaft had een half uur vroeger.