Er is, zoals gewoonlijk, niets op televisie de zaterdag. Ik ben tijdens het zappen toevallig terechtgekomen op Antenne 2: een show voor vijfentwintig jaar dood van Joe Dassin.

Gepresenteerd door een juffrouw die misschien nog niet eens geboren was toen Dassing stierf, maar gelukkig ook met vrienden uit de jaren zeventig, genre Enrico Macias en Carlos.

Een zeker Amel Bent, voor zover ik begrepen had finaliste van de lokale Idool-wedstrijd, deed op haar heel eigen wijze een vakkundige verkrachting van L’été indien, de presentatrice merkt op “comme toi, Joe Dassin avait l’âme un peu saoûle”. Hu? Zat? Ah nee, in ‘t frans is “soul” gewoon op zijn frans uitgesproken.

Arielle Dombasle, die in mijn hoofd nog altijd 35 en onweerstaanbaar is, blijkt plots een afgrijselijk gemummuficieerde en platgebotoxte overgrootmoeder van forty-seven-going-on-sixty-five te zijn. En zij is wel degelijk dronken. Of onder drugs.

Goeie help, de presentatrice is afgrijselijk slecht. Ze spreekt zowaar helemaal dóór het begin van Le chemin de papa door Enrico Macias.

Geen enkele van de mensen die komt zingen en dingen doen, heeft volgens mij gerepeteerd. Alles wat niet live is, is verkeerd gelipt. En alles wat live is gezongen, is vàls. Tot nog toe.

De zonen van Dassin zijn aandoenlijk, maar ze kunnen niet meteen goed zingen. En toch zijn ze zowat de beste zangers die ik tot nog toe gehoord heb.

Alle “professionele” zangers worden afgekondigd met de data en de plaatsen van hun volgende optredens, en blijkt dat zelfs de zonen vàn elk hun eigen plaat te verkopen hebben.

“…comme dirait Michel Drucker, qui a failli être ici ce soir”—hu? Wat nu? Zou er iets aan de hand zijn met de man?

De presentatrice heeft echt minder dan geen empathie: ze staat daar naast drie kinderen van Joe Dassin, ze gaat ze voor de eerste keer beelden uit hun jeugd tonen van toen hun vader nog leefde, maar het mag maar één vraag lang duren, en hopla, verder naar een nieuwe slechte cover.

Tiens, La bande à Bono is goed gecoverd. Wat zeg ik? Zéér goed. Lââm en Sanseverino, ik ga eens zoeken wat die nog gedaan hebben. Ze maken blijkbaar niet gewoonlijk samen muziek, maar dit was echt wel zeer goed.

Si tu t’appelles mélancolie is bij nader horen waarschijnlijk wel het liedje van Dassin dat ik het liefst hoor.

Het publiek zit er echt wel als klapvee bij, en getver ze zijn goed geregisseerd: zes seconden, niet méér! En nu: zeven seconden, enthousiast! En nu: vier seconden, rustig.

Bij nader inzien: A toi is misschien toch het liedje dat ik het allerliefst hoor. Maar iieeee! wat is het afgrijselijk slecht gezongen gezongen door Virginie Ledoyen, die zo te horen met glans geslaagd is in een cursus toononvast frazelen, en ene Bénabar, die er ook maar staat te lummelen.

Mes, wonde, ronddraaien: en uw vader was dood, en jullie hebben nog in dat huis gewoond, en zijn jullie daar veel in zijn muziekkamer geweest? Ah zo, allez ju, [kijkt op uurwerk], hop volgende item.

Aaaargh! Ze hadden de Franse Natie het beste liedje van Joe Dassin laten kiezen via internet, dat blijkt (big surprise) L’été indien te zijn, ik kijk er al naar uit om dat tenminste volledig te zien—wel neen: ze hebben er denk ik dertig seconden uit laten horen.

Hap snak voorbij. Of hoe een uitzending zowel veel te lang als veel te kort kan zijn.

Vroeger was alles beter.