Zegt Huug:

 Zwijgt stil. Ik heb jarenlang L’école Des Fans voor mijn kiezen gehad toen ik bij (wijlen) mijn grootmoeder op bezoek ging!

Idemditto, maar dan wel met veel plezier. Hoe heelder families door de grond konden zakken, zó fijn!

Bonjour grand garcon!

— …mjour…

— Dis-moi, tu t’appelles comment?

— …mmmnicolas…

— Et tu es venu avec qui Nicolas?

— papa et maman et tatie julienne et grand-mêre et tata jojo…

— Et qu’est-ce qu’il fait ton papa?

— …ben y travaille toujours tard mais maman elle dit qu’il fout rien toute la journée quand il est là et oncle roger dit tout le temps à maman que papa se rend compte de rien et maman elle dit…

[Vader/moeder: rood aangelopen, in zetel weggezakt]
[Publiek: in een deuk]
[Jean Martin: onderbreekt klein kind, veelbetekenende blik naar ouders en publiek, snel:]

— Et tu vas nous chanter quoi?

— “Si j’étais président”

— Si j’étais président—j’en suis sur que Pino la connaît celle-là. Musique!

[aarzelende intro door Pino Lattuca, gevolgd door gemurmeld:]

— …mmmzétaisprésiDENT… delarépubLIque… mmmzzz… mmmm?

Ach, ‘t was wel wijs, l’Ecole des fans. En daarna: Drôles de dames! Of: La croisière s’amuse!

Jacques Martin, voor de rest, geen idee waar hij uithangt tegenwoordig. Ik lees Paris-Match niet meer, dus meer dan “gezondheidsproblemen” weet ik niet.