Oudercontact

Bij Zelie op school, in ‘t eerste leerjaar. Het was de allereerste keer, dus ik wist niet echt waar mij aan te verwachten.

De mensen vóór ons waren enorm lang binnen, en naast ons zaten er twee mensen in klas 1A zeker een uur binnen.

Bij ons was het op een paar minuten gedaan: alles zeer goed, behalve “goed” voor aandacht in de les. In de zin dat Zelie als ze moet stoppen met tekenen om weer les te volgen, dat ze dan éérst de tekening wil afmaken. En dat ze soms te lang blijft babbelen.

Ze zit zeker niet achter, en ze is niet buitenmatig sneller dan de anderen. Ze is nauwkeurig, opgewekt, een teamspeler, zeer taalvaardig, sociaal aangepast, vlijtig, lief, volhardend en geconcentreerd, en ze heeft haar eerste toetsen ook al achter de rug: zes op zes, twaalf op twaalf, twintig op twintig en vierentwintig op vierentwintig.

Enfin, ‘t kan allemaal niet op.

4 reacties op “Oudercontact”

  1. “Waarom hebben jullie me aangenomen ?” vroeg ik onlangs. “Het was niet om je technische kennis of vaardigheden op dat gebied” kreeg ik als antwoord, “Maar om je talenkennis en jouw enthousiasme voor de job”. Talenkennis , jes, daar schreeuwen ze om in Brussel. Enthousiasme kan je faken. Ondertussen ben ik alweer onder de pannen. Pheh! In war and work , all is permitted.

Reacties zijn gesloten.