Ik ga straks nog eens foto’s van aardige beesten posten. Ik had dinsdagnacht echt zin om alle foto’s van vorige dinsdagmiddag in één grote entry te steken. Ik heb me echt moeten tegenhouden, en dat deed me nadenken. 

Ik denk dat ik er na al die tijd definitief achter ben waarom ik een weblog heb. Voor Nicodemus is het omdat hij altijd al plakboeken bijgehouden heeft en een weblog nu eenmaal een überplakboek is, voor mij is het omdat ik voortdurend kijk eens! wijs hé? wil doen.

Zo ben ik, vrees ik: ‘t is niet dat ik wil stoefen of zo, maar gewoon dat ik iedereen vanalles wil toenen en uitleggen.

Ik heb dat vrees ik al mijn hele leven gehad, en met vanalles. Boeken, computers, speelgoed, brol: van zodra ik het gekocht heb of gekregen, heb ik de neiging om dat aan iedereen te willen tonen. Kijk: wijs hé?

Van zodra ik iets geleerd heb of begrepen, wil ik dat ook meteen aan mijn hele omgeving doorgeven: zeg weet gij eigenlijk waarom X? En op de bijna onvermijdelijke “euh, nee” die daarop volgt, komt er een even onvermijdelijke uitleg. Met op het einde: wijs hé?

Het vervelendste is dat waarschijnlijk wel met muziek: luister eens: wijs hé? Of met films en televisiedingen—kijk eens! wijs hé? jamaar, kijken hé!— want daar duurt het echt wel heel lang dat de mensen moeten kijken als het wijs is. En ik word er dan lastig van als de mensen niet met genoeg aandacht kijken.

Kinderen zijn in deze overigens een fantastische zaak: van zodra ze lang genoeg geconcentreerd kunnen blijven en tot vermoed ik hun puberteit, heb ik gewoon een eindeloos vat dat ik kan opvullen met nutteloze, maar wel bijzonder wijze gegevens.

Ik vrees trouwens dat ik nu al dezelfde neiging in Zelie herken, als ze mij vraagt om iets te bekijken op televisie bijvoorbeeld dat zij al gezien heeft. En dat ze dan blijft zeggen kijk! jamaar papa: kijken hé! En dan blijft zij niet naar de televisie kijken, maar voortdurend van de televisie nar mijn gezicht, om toch maar te controleren of ik met de nodige volle aandacht naar televisie aan het kijken ben, en dat ik er toch maar geen seconde van mis.

He he. Dat doet deugd. Zó voor de hand liggend! En als ze mij nu in het vervolg vragen waarom ik een weblog heb, weet ik een antwoord! Hoera!