Zo’n weblog hé, daar is toch maar heel moeilijk uit op te maken wat u echt kan schelen en wat u eigenlijk maar niets kan schelen. En wat een mens meent, of wat hij maar om te lachen zegt. En hoe serieus hij alles neemt, of hoe onserieus.
Dat het zo allemaal een beetje vaag blijft, dat is soms wel wijs. Flou artistique en zo hé.
Maar soms is dat ook niet echt wijs.
Pak nu op mijn weblog: alles gaat voorbij, en binnen een dag of twee scrollt alles weg van de voorpagina, hoe belangrijk of onbelangrijk het ook was of leek te zijn; En is het for all intents and purposes verdwenen in de mist van tinternet, alleen nog toevallig eens teruggevonden via Google.
Ach.
Ik ben bezig aan Neil Gaiman’s Fragile Things. Ik ga proberen het zo lang mogelijk te rekken: maximum tien bladzijden per dag, dan kan ik er nog een dikke maand mee voort.
Neil Gaiman is een smeerlap. Het is niet eerlijk. Niemand zou zoveel ideeën zo hartverscheurend goed mogen neerschrijven.