95% van het plezier van dingen kopen, is het zoeken naar wàt precies te kopen.

Ik heb een zak vol lenzen voor Nikon, en voor bijna elke lens is er lang en hard over nagedacht, en gewikt, en gewogen, en wel twintig reviews gelezen, en dan uiteindelijk gekocht.

Ik zeg “bijna”, da’s omdat er een aantal impulsieve aankopen tussen zitten. De lensbaby bijvoorbeeld:

…waar ik eigenlijk achteraf gezien relatief zeer tevreden over ben. Ik heb het ding eerst wat uitgetest, en dan lang laten zitten wegen, euh, redelijk nutteloos. Maar nu ik twee Nikons heb, kan ik er op uittrekken met een degelijke lens op de D200 en de lensbaby op de D70.

En met de macrostukken op de lensbaby kun je eigenlijk nog relatief in orde macro’s maken:

Nog zo’n impulse buy was de MC Zenitar Fish-Eye 16mm f/2.8. Uiteindelijk niet eens zó’n slecht lensje, maar ik heb er, om dezelfde redenen als de lensbaby, bitter weinig foto’s mee gemaakt. Ook zoals de lensbaby is het een volledig mechanische, niet-automatische lens, en toen ik ze kocht, kon ik eigenlijk mijn fototoestel nog nauwelijks gebruiken.

Komt daar nog eens bij dat met de x1.5–factor zo’n “16mm full frame fish-eye” eigenlijk een “24mm zeer zware distortie” wordt, en dat leidt me tot mijn derde impulse buy…

Alhoewel, impulse, impulse. Ik heb er weken en maanden over gepiekerd en gedaan, en uiteindelijk dan toch gekocht. De finale duw in de rug was deze foto—damn you Bruno Bollaert!!

En dus heb ik dan uiteindelijk toch een AF DX Fisheye-Nikkor 10.5mm f/2.8G ED gekocht. Leutige lens.

Ik denk niet dat ik nog veel dingen ga kopen gewoon om te kopen.

Nee, wat ik tegenwoordig regelmatig doe, is naar een online winkel gaan, en dan beginnen kopen. Zoeken, en zoeken, en ergelijken, en dan in de boodschappenmand pleuren, en dan nog zoeken, en berekenen, en uiteindelijk: niet bestellen.

Zo heb ik het toch ook gehad, zonder geld uit te moeten geven.