Ik kreeg eind vorig jaar twee toestellen van Nikon te leen. Een Nikon V1 en een Nikon J1, de twee jongste telgen in het Nikon-assortiment.

Er is weinig dat ik zo graag doe als met nieuwe dingen spelen, en uitzoeken hoe ze werken, en allerlei. Oh, en dan schrijven over wat ik er goed en slecht aan vind en zo.

Voor de goede orde: ik heb al een eeuw Nikontoestellen. Ik wil niet berekenen hoeveel geld ik al aan fototoestellen, lenzen en ander gerief uitgegeven heb. Ik ben zeer content over zo ongeveer al mijn mijn Nikonmateriaal, en ik keek dan ook enorm uit naar die nieuwe kleine Nikons.

Week één

Het was enorm lang geleden dat ik actief kwaad was op een toestel. Geleden van een Philips hard disk DVD recorder die mijn ouders hadden gekocht, en die ik zelfs mét handleiding niet aan de praat kon krijgen.

De V1 en J1 kreeg ik wel aan de praat, maar ik zat me heel de tijd af te vragen “is this all it is?“.

De zoomlens die erbij zat werkte niet, maar daar ga ik niet over zagen: fabrieksfouten, dat kan gebeuren.

Ik wil geen toeters en bellen (dat mag, als het proper gedaan is), maar ik heb er een hekel aan als mijn machines denken slimmer te zijn dan mij.

Voorbeeld: ik duw op de knop om een foto te nemen, ik krijg geen enkele feedback, en een paar seconden later staan er vijf foto’s op het toestel. Dat blijkt een speciale modus te zijn, waarbij het toestel zestig foto’s neemt op een seconde, en dan er de vijf volgens hem beste uit neemt. Hoe geselecteerd? Geen idee. Aaargh!

Ik heb anderhalve dag hard geprobeerd om foto’s te nemen en filmpjes te maken. En dan heb ik de twee toestellen voorzichtig opzij gelegd. Om te vermijden dat ik er een ongeluk mee zou begaan. Een ongeluk in de zin van “oei, ik heb het tegen de muur gesmeten aaaarrrgghhhrrrgh”.

Mijn conclusie na één week: ze zouden mij geld mogen géven, ik zou deze toestellen niet gebruiken. Geen enkele controle over de foto’s, onhandig in het gebruik, te groot om op zak te steken, slecht in het donker, traag, aaaargh!

Week twee

Ik heb alles een week laten liggen, en dan weer opgepakt. Ik had er mij over gezet: het is een fototoestel, met zijn beperkingen, en daar moet ik maar mee leren leven.

Het is niet het toestel dat de foto maakt, het is de fotograaf.

En toen heb ik ontdekt dat er toch een manier is om zowel diafragma als sluitertijd te controleren, zonder langs menu’s in menu’s in menu’s te moeten gaan.

En dan heb ik wat slow-motion filmpjes gemaakt, en dat was wel wijs.

Mijn conclusie na de tweede week: ’t zijn mooie toestellen. Maar ik begrijp niet wie ze ooit zou kopen. Er zit misschien enorm indrukwekkende technologie achter, maar als ik er bijvoorbeeld binnen in huis geen goeie foto’s mee kan maken, ben ik er niet veel mee. De autofocus mag dan al razendsnel zijn, maar als hij focusseert op dingen die mij niet interesseren, ben ik er niet veel mee. En de prijs: daar heb je twee goedkopere toestellen voor, waar wél allerlei dingen op zitten die u het leven gemakkelijker maken.

Met pijn in het hart, want ik vind Nikon sympathiek, en ik ben ervan overtuigd dat de 1.1-versie van deze toestellen beter zal zijn, maar voorlopig: nee. Nee bedankt.

Hoe erg “nee bedankt”? Zo erg dat de dingen normaal gezien in de week vóór kerstdag zouden opgehaald worden, maar dat ze uiteindelijk tot deze week zijn blijven liggen. En dat ik ze niet meer uitgepakt heb.

Ouch.