Al die mensen die naar hun mp3’s luisteren terwijl ze over straat lopen: pfu! zeg ik daartegen. En ook wel: puh!
Ik loop over straat en ik kijk naar televisie, dàt is pas wijs. House MD op de bus, Daily Show en Colbert Report op de trein, Battlestar Galactica en Lost van zodra het seizoen herbegint. en als er geen series meer zijn op het internet: DVD’s van thuis. Marx Brothers, Star Trek, voor de zoveelste keer nog eens Prisoner: leu-tig!
Enig probleem: lastig om naar die dingen te luisteren soms in drukke stations en op straat met veel verkeer.
Tot nu net: ik heb in de vestzak van een vest die ik nog maar één keer gebruikt had, voor de trouw van mijn neef in Duitsland, een koptelefoon teruggevonden die ik toen gekocht had: zo’n ding om in het oor te steken. Dat al de rest van het geluid uitzet, en alleen het geluid uit de computer laat bestaan.
En ook, uiteraard, mijn eigen slikgeluiden, het geruis van mijn hersenen, mijn gezicht als ik erover wrijf, mijn bril als ik hem verzet. Confronterend. Maar wel grappig.
En ook, als ik daar heel eerlijk in ben, een beetje gevaarlijk. Want ik hoor echt praktisch helemaal niets meer van de buitenwereld. Aanstormende paardenkoetsen. Auto’s. Mensen die “pas op!” roepen.
Living on the edge!
Reacties
18 reacties op “Slik. Glurp. Scrunch.”
uit curiositeit, wat is uw tv-kijk-gerief voor on-the-go?
Een, even nakijken, Toshiba Portégé M200. TabletPC zonder schrijfstift wegens er uit gevallen en nog niet vervangen. Een gemak dat het scherm omgedraaid kan worden, een spijtige zaak dat er geen DVD-speler in zit.
Oorschade, schmoorschade?
Neenee, ‘t is hoegenaamd niet luid dat het staat. Gewoon dat ik de buitenwereld niet meer hoor. Doordacht ontworpen oortelefoontjes.
Eikes. Heb ook zo’n in-ear hoofdtelefoontje gehad. Ik werd zo verschrikkelijk nerveus van al dat geruis van die draadjes langs mijn kleren, mijn eigen ademhaling en de andere dingen die je omschrijft. En vooral: na een paar uur dragen had ik het gevoel dat ik een vreselijke oorontsteking had. Niet alleen omdat het ding pijn deed aan aan m’n – euh – ‘gehoorgang’, maar ook gewoon door al die akelige bijgeluidjes. Als je heel ziek bent, hoor je ook alles weergalmen in je hoofd. Ik toch. Bah.
Hoor jij ook niet elke stap die je zet? Ik vond dat vooral storend =/
den dag dat iedereen tv kijkt terwijl ‘m aan het fietsen is, is den dag dat ik niet op straat zal rondlopen 😉
Ik heb die inear headphones van apple op mijn nano, en is het begin wel wennen maar daarna… zo machtig geluid en ge moet het veel minder hard zetten voor zelfde niveau dus beter voor de oren ;-). als het pijn doet, daar zitten 3 maten bij S,M en L zodat je dat kan veranderen voor de ideale fit! heel tevreden van ikzelf…
Mijn vroegere prof Stedenbouw begon zijn eerste les met de mededeling dat hij iedereen die hij in de stad zag rondlopen met ene walkman on the spot zou buizen. Studenten moesten de stad met alle zintuigen waarnemen; zien, ruiken, proeven, voelen, horen! Hij stak zijn passie voor zijn vak niet onder stoelen of banken.
Aangezien het uiteindelijk één van mijn lievelingsproffen werd en hij dit later nog meermaals herhaalde, is dit één van de redenen waarom ik (als IT-er dan nog) nog altijd geen GSM, iPod, of soortgelijk draagbaar prul bezit. Als autist kan ik moeilijk vermijden dergelijke uitspraken letterlijk te nemen. Ik word er als het ware door geprogrammeerd.
Zo heeft iedereen waarschijnlijk wel zijn afwijkingen 😉
@Bruno: ik vind dit best een tragisch verhaal 😉 Zelf durf ik geen straat over te steken zonder mijn oortjes uit te halen (een ongegronde angst dat ik dan zéker overhoop gereden zal worden; ooit door mijn ouders ingepeperd). Fietsen met oortjes in zou ik al helemààl niet durven.
Pffff, toen ik vorige week bij het voorbijsteken van een fietsende puber afkeurend meende dat een Ipod op de fiets toch levensgevaarlijk is kreeg ik die gedachte als een boomerang terug met het besef “Miljaar, ik word echt oud“
Onze B.Lowagie duikt weer op.
Goed, zo.
Welkom BL.
Van harte & ook nog gemeend.
Je weet het : ik ga er prat op in geen 15 jaar nog naar de cinema geweest te zijn. En ook nog filmmuziek te verachten ( onder het motto : programmatorische muziek = het einde van muziek). Tja, nu begrepen : er bestaat echt goede filmmuziek.
Michel, jongen. Is muziek iets om mee rond te lopen? Neen, het is iets dat wenst beluisterd te worden. Echt beluisterd.
Dus, Michel, selecteer( = werkelijk eigen keuze ) & beluister in goede omstandigheden.
Ik luister niet naar muziek hoor: ik kijk naar televisieseries. Op de fiets, op de bus, op de tram, op de trein, op de metro, te voet.
Alleen als het regent, lukt het me niet op de fiets: goochelen met een laptop én een regescherm is niet echt doenbaar, heb ik snel geleerd.
Hm. Televisieseries kijken op de fiets lijkt me op z’n zachtst gezegd avontuurlijk :p
Gemakkelijker dan een boek lezen: je hebt er maar een half oog voor nodig, de helft van de tijd is luisteren genoeg!
Hehe, dat heb ik nu nog nooit gezien zie, tv kijken op de fiets of te voet. Dat lijkt me nogal onhandig. Op de trein of de bus lijkt me wel leuk.
Voor degenen die zo nu en dan afkeurende blikken in de richting van met-oortjes-fietsende-pubers plachten te werpen: ten eerste, ik gebruik mijn mp3-speler alleen voor fietsritten langer dan een kwartier, om de simpele reden dat ik mij anders verveel en omdat ik er dan véél sneller schijn te zijn. Ten tweede, ik zet het net stil genoeg om nog alles rondom mij heen te horen, ik laat mij niet verrassen door het verkeer.
Mijn ouders zijn er een beetje tegen, maar ja, mijn ouders zijn er ook een beetje tegen dat ik lang opblijf, te veel online zit of dat ik “veel” uitga maar dat doe ik toch ook gewoon? 😀
@Bernard: ik ben eigenlijk nooit echt weggeweest. Gewoon net zoals jijzelf indertijd aan het schrijven geslagen.
Je kan een kladversie van het eerste hoofdstuk van mijn boek downloaden bij mijn uitgever.
Goed, Bruno. Doe ik.
Doei.