Ik heb mezelf voorgenomen om te antwoorden op alle oproepen om mee te doen met onderzoeker. Een tijd geleden was het met katten, waar ik drie maand lang onze twee rekels moest filmen in allemaal verschillende situaties, vandaag was het met luisteren en alles.

Men zocht mensen die (a) oud zijn [check] en (b) tinnitus hebben [check!] en ook (c) eigenlijk nogt wel goed horen. Dat laatste dácht ik wel dat het in orde was, maar helemaal zeker zijt ge daar natuurlijk niet van als het niet wetenschappelijk onderzocht is.

…na meer dan twee onderzoek: jawel, ik hoor nog goed. Meer nog! Ik hoor eigenlijk zeer goed, zeker voor mijn leeftijd, maar eigenlijk in ’t algemeen ook. En als het op conversatie horen aankomt temidden van ruis en dergelijke, scoor ik eigenlijk als iemand die gelijk veertig jaar jonger is, en als het opruis van lage frequenties gaat, abnormaal goed. (Mogelijk heeft mijn zeer hoogfrequente tinnitus daar iets mee te maken.

Binnen twee weken nog eens een een uur of twee, met voornamelijk passief onderzoek. Het luisteren naar mensne die spreken tegen een achtergrond van ruis (en ook zonder), alsmaar stiller en alsmaar minder duidelijk, was bijzonder confronterend. Ik wist wel op voorhand dat het moeilijk zou zijn — ik was gewaarschuwd dat het streefdoel min of meer is dat 1 op 2 dingen begrepen worden en dat het alleen maar moeilijker werd als ik meer begreep, maar toch. Akelig, zo ervaren wat mensen ervaren die niet goed horen.

Ik vind dat het misschien wel eens verplicht zou mogen worden om mensen — kinderen misschien? scholieren? — een tijd in andermans voetstappen te laten lopen. Niet dat ik ze een slechte rug aan zou willen doen die u doet creperen van de pijn na pakweg een uur of twee rondlopen, maar misschien eens met een koptelefoon rondlopen die geluid deels afsluit, of met een bril die u slecht doet zien, of verplicht twee dagen in een rolstoel.

Het zou misschien de empathie wat ten goede komen.

⁂

Dit is trouwens, voor wie het zou willen weten, wat ik elk wakend moment (redelijk luid) hoor in mijn twee oren:

Word ik daar niet zot van? Baneen. Moedeloos soms wel, te beseffen dat het niet meer weg zal gaan, maar een mens wordt dat gewoon, en ge moet u niet te druk maken over dingen die ge toch niet kunt veranderen.