Tell me about it.

Trick-or-treaters heb ik eigenlijk nog niet meegemaakt, maar het zou wel wijs zijn als die op een voorzienbare datum zouden komen, in dichte drommen, gelijk in de joenaaited steets.

Dan zou ik me kunnen verkleden op de avond zelf, en die mannekes de schrik van hun leven geven—misschien krijg ik de kogel wel door de kerk om eindelijk die contactlenzen te kopen die ik al een eeuwigheid wil kopen—en dan natuurlijk ook wel spekken geven dat het niet proper meer is, zo ben ik wel weer.

Maar helaas nee: er is geen discipline meneer.

Ik vind de ergste in dat opzicht nog altijd die mannekens die in gewone stadskledij, met twee, zo rond 10 december langskomen.

*Triing*

– Ah, brave jongens, hoe kan ik u helpen?

– Ja, ’t is voor driekoningen.

– Drie? Koningen? Is dat niet met zo’n ster en een liedje, en nà kerstmis?

– Euh, wij zijn hier gewoon voor driekoningen meneer ’t is voor geld meneer.

En dat zouden er dan nog beleefde zijn, die “meneer” zeggen!

Nee, in mijn tijd was dat met drie, en met één die in het zwart geschminkt was, met een zwartgeblakerde kurk, en één met een ster die als het even ging kon draaien, en minstens één in een peignoir van een vorige generatie en/of een sjaal en/of een tot poncho vermaakte saars, en dan zingen van driekoningen driekoningen geef mij ne nieuwen hoed mijnen ouwen is versleten ons moeder mag ‘t nie weten ons vader heeft het geld op de rooster geteld, en dan een stuk van tien frank geven en alles.

Ik denk dat ik onze kinderen ga aanzetten om dat te doen. Zo met drie, Zelie, Louis en Jan. Verkleed. Binnen een jaar of twee of zo.