Allez ju, zullen we dan ook maar eens van echo chamber doen?
Triestige apen. Meer kan een mens niet zeggen. Het wordt me al een tijd droef te moede als ik de commentaren lees bij Koen Fillet, en het wordt er verdomme niet beter op.
Ik denk dat ik een lezer van het eerste uur ben, en ik reken mezelf wel bij de mensen die tussen de regels doorhadden dat het niet meer zou lukken (anders hadden we wel meer gedetailleerde grafieken en verhalen gehoord, zoals maanden geleden). Ik ben er dan ook enorm zwaar van overtuigd dat van al die negatieve commentaarspuiers praktisch geen enkele van het weblog had gehoord vóór sommigen er een heisa van gemaakt hadden.
De media over de media over de weblogs over de weblogs over de radio over de televisie over de media, zoals Steven zei.
Maar hola!
Koen Fillet, een jaar geleden buiten adem van de trap op te lopen, heeft de twintig kilometer van Brussel gelopen! Vier man zijn nog verder gegaan en hebben de marathon van New York gelopen! Stapels (stàpels) mensen zijn het afgelopen jaar aan sport beginnen doen!
Heelder mensenlevens zijn veranderd, kan ik me inbeelden. Dàt telt. En da’s alles wat telt.
Die nay-sayers: aanstellers allemaal. Hypocrieten. Triestige tiepen, professionele klagers—wat gaat hun geneut uithalen, denken ze?
Niets van die fuckers aantrekken, iedereen. Nee maar.
En o ja, man aan de journalistenbond: get a life.
En o ja ook: ik weet er nog één die morgen het spek aan haar been zal hebben.
Reacties
8 reacties op “Jongens toch”
Wat een negativisme allemaal! Can’t we all just get along?
In het verhitte debat vergeten veel mensen zelfs dat ‘media’ een meervoud is. Kijk naar buiten, de zon schijnt misschien wel…
42 km is in (zie ook De Morgen). Ik stel me daar vragen bij, maar dat gaat ook wel weer over: bij gebrek aan belang. Have a nice day 🙂
Bedankt, hé Michel. ‘t Is iets.
Wat dat spek betreft: been there, done that, bought the t-shirt. Tik mijn echte naam in in Google en lees dat ik een aandachtsgeile hithoer ben. 🙂
‘t Is erg. Als de pletwals van De Media eraan komt maak je maar beter dat je weg bent ergens in Timboektoe. In de slipstream van die pletwals komen dan altijd van die vervelende kutbrommertjes die de weg eens komen verkennen en alles om zeep helpen door in het wilde weg om zich heen te slaan.
Het is niet alleen bij Koen zo, zie maar wat er bij Joke Renneboog is gebeurd – e.a.
Moest mij zoiets overkomen dan zou draai ik gewoon mijn blog uit voor een tijd tot de caravaan van ‘triestige apen’ (dat is het, idd.) voorbij is en ze ondertussen hun kots alweer ergens anders kunnnen deponeren.
@Koen, niets van aan trekken van die bende (horden) gefrustreerden, waarschijnlijk mensen die nooit iets gedaan en bereikt hebben in hun leven. Zo’n ‘behandeling’, een publieke kruisiging – we zijn in de virtuele middeleeuwen en het internet is de marktplaats geworden waar de schandpaal staat waar het gepeupel kan komen spuwen – ligt ver achter ons. (?)
Geweldig toch hoe sommige mensen vinden dat Koen z’n excuses MOET AANBIEDEN (mét hoofdletters hé).
Ik heb het hele gedoe niet zo gevolgd (storm meets glas and water), maar het lijkt me nu niet dat er mensen slechter van zijn geworden omdat een bepaald stukje waarheid wat later op de proppen is gekomen dan wanneer het volgens hen had gemoeten.
Bizar toch hoe mensen zich zoiets kunnen toe-eigenen. Geen leven, zeker? 😉
Er is misschien een lichte inschattingsfout gemaakt die de geloofwaardigheid van persoon, zender en programma niet echt ten goede kwam (toegegeven, ik keek ook even verbaasd en bekocht op), maar de betrokkenen hebben dit uiteindelijk direct en indirect wel al toegegeven. Moet hier nu echt nog verder over geleuterd worden?
Meer dan een ‘accident de parcours ‘ (letterlijk en figuurlijk) was het nu toch ook niet. Jammer dat door deze overdreven heisa de prestaties van de onbekende Vlamingen die samen met Koen het project hebben aangevat, wat in de vergeethoek is komen te staan.
(ps: ik kijk met een mix van bewondering en jaloersheid: voor zoiets heb ik noch de aanleg, noch het karakter, maar ik zou het o zo graag wel eens kunnen, misschien ooit…)
Ik heb mij juist laten meeslepen en allerlei bemoedigende woorden op Koens blog gezwierd.
Hoe zeg jij dat zo mooi, Michel : the mind boggles…
reacties zijn inderdaad nogal “over the top”, maar wat ik jammer vind aan de hele zaak is de druk die Canvas (of Koen zichzelf) oplegde om te zwijgen. Verder niets dan respect voor Koen en de anderen die van nul begonnen zijn om proberen op 42 km te eindigen.