Life is what happens when you’re busy making other plans, zei John Lennon ooit. [’s morgens op RTBF-radio gehoord, en zwaar onder de indruk van het zwaar onder de indruk zijn van mijn vader, in case you were wondering waar ik was toen ik hoorde dat hij er niet meer was, nu twintig jaar en twee dagen geleden]

Ik heb de laatste tijd wat minder vrije tijd. Niet omdat ik me plots de leden van het lijf moet werken, dat niet: sinds ik de wisselbeker van het redactiemailboxbeheer en eindredactiedoen voor Gentblogt overgedragen heb aan collega Bruno, denk ik dat ik in absoluut aantal uren geteld, minder werk verzet dan vroeger.

Maar wel omdat ik me tegenwoordig vréselijk amuseer met bijleren over vannalles en nog wat. Verandering van spijs doet eten, zoiets zeker? En waar ik in mijn vorig werk arguably ruim rond kwam met de kennis die ik de afgelopen jaren had opgedaan, zit ik in mijn huidig werk in een situatie dat alle nieuwe kennis van pas kan komen.

En dus dat ik de spons uithang, wetensgewijs, op allerlei vlakken. Ik heb hier boeken staan tot over mijn oren over user-centred design en alles wat er rond hangt: die ben ik van dichtbij aan het herlezen dat het geen naam heeft. Het internet is niet meer veilig: alles wat maar van ver of dicht met interessante zaken te maken heeft, moet eraan geloven.

En, tjaha, dan komt het er minder van om te leven, inderdaad. Niet dat ik op dat vlak erg veel overschot had—geen uitgaanderken, ik—maar toch, maar toch. ‘t Zijn dan andere dingen die er bij inschieten: films kijken. Foto’s maken.

‘t Is dan als ik nog eens foto’s maak, om de paar dagen maar, dat ik plots merk hoe enorm de kinderen groeien. Ik zie ze natuurlijk alle dagen en we doen alle dagen dingen (gisteren nog een goocheltruuk aan Zelie geleerd, ha!), maar toch, maar toch.

Jan verandert precies niet echt veel, maar hij wordt alsmaar mondiger, en alsmaar groter:

Zelie wordt meer en meer een juffrouw, en zelfs als haar haar ‘s morgens nog niet gekamd is en ze met een mond vol marsepein zit, vind ik dat het te zien is dat ze turnen en ballet doet:

Anna zet zichzelf recht in haar park, ze is altijd maar alerter, en we gaan de bodem moeten verlagen of ze riskeert eruit te vallen:

…maar degene die het meest van al veranderd is de laatste tijd, vind ik, is Louis. Aan de ene kant is hij nog altijd hetzelfde als anders—enorm lief, enorm creatief, (soms veel te over-)gevoelig—maar aan de andere kant: zo gegroeid!

Hij vroeg vanmiddag of hij even naar televisie mocht kijken, ik zei dat dat mocht, hij ging naar boven, ik deed nog wat dingen beneden, en tegen dat ik goed en wel mee boven zat, had hij genoeg gezien op televisie. Heeft hij ze zelf uitgezet, en is hij gewoon op zichzelf, met Zelie bij de scouts, mama, Anna en Jan in bed, en ik boven in de zetel, anderhalf uur beneden gaan tekenen en kleuren. Onder meer een giraf gekleurd, voor mama, maar omdat een giraf zonder vlekken geen echte giraf is, er zelf de vlekken bijgezet:

En toen kwam hij weer naar boven, met twee draken en een boef. En heeft hij een heel epos gespeeld, van een dief die gevat was door twee draken van de politie, die hem dan in de gevangenis (hier boven in Lego gebouwd) gesmeten hebben, en hem dan uiteindelijk als straf opgegeten hebben.

Met liedjes en interactie en pleidooien en alles.

Hij wordt enorm snel enorm veel groter, echt waar.