Binnen precies een week zit ik in Londen voor een conferentie, en ‘t is gelijk dat het hele internet wakker geschoten is.

AirBNB geeft mij notificaties op mijn telefoon, Facebook bestookt mij met evenementen en eten en drinken in Londen, alle website waar ik naartoe ga, staan vol met reclame voor als ik in Londen andere dingen zou willen doen dan naar een conferentie gaan en dan ‘s avonds in mijn bed gaan liggen.

Het is, nu ik erover nadenk, de eerste keer in zeer veel jaar dat ik meer dan een dag of twee alleen naar het buitenland ga: meestal is het met minstens een paar collega’s.

Zware verantwoordelijkheid wel: niet alleen er naartoe gaan, maar ook notities nemen zodat ik achteraf kan vertellen wat ik allemaal geleerd heb, én ook nog eens foto’s nemen en alles voor de sociale mediats. Nog een enorm geluk dat niemand van mij verwacht dat ik ga netwerken of zo. 😀

En wat ook is: ik heb zeer lang de indruk gehad dat ik de jongste van de hoop was in bijna alle gezelschappen. Dat is uiteraard met de jaren alsmaar minder waar, en ik vermoed dat ik daar, zoals alsmaar vaker, bij de oudere aanwezigen zal zijn. Ik heb daar nul problemen mee, maar ‘t is wel raar: mee kunnen spreken met mensen die er helemaal geen boodschap aan hebben dat ge meespreekt wegens oude zak. 🙂