Zucht. Ik had Sword of Truth al een eeuwigheid geleden gekocht, misschien een jaar of tien geleden zelfs, maar de kelk altijd aan mij laten voorbijgaan. Een overdosis fantasy-shlock, weetwel.

Onlangs kwam ik het boek tegen, op zoek naar een snelle hap voor tijdens een lange rit. Ik ben licht allergisch geworden aan mega-series sinds de laatste kweetniethoeveel boeken van Wheel of Time, maar er stond nergens op de cover “part one in the epic teenoftander series”, dus ik meegenomen en begonnen.

Tegen de helft van het boek wist ik het wel, dat ik het vlaggen had. Maar zó slecht was het niet, en dus naar de Fnac om de rest van de serie.

Gisteren heb ik in bed de laatste bladzijden van het eerste boek uitgelezen, en dacht ik te beginnen aan het tweede. Te lui om op de flappagina’s te kijken, en dus op het interweb gaan kijken.

Gni! Ulp! Nee!

Er zijn verdorie elf! boeken in de serie, en geen zes zoals ik dacht. En het elfde en laatste boek moet verdorie nog verschijnen!

Zucht. Ik ga er aan beginnen. Maar niet met de volle goesting, want ik kan me zó al inbeelden dat het na het eerste boek stijl naar beneden gaat. En ik moet er nog vier bijkopen.