Oh, dàt was nog eens lang geleden: griezelverhalen uit de medische sector.

Een tijd geleden moest ik dringend dringend naar mijn werk geraken. Ik was al eigenlijk een beetje te laat, en ik was al uit de deur, maar toen merkte ik dat ik ik portefeuillen en notaboekje in de living boven had laten liggen. Ik in zeven haasten de trap op, en twee tijden en drie bewegingen later: geluidloos kermend op de vloer van de living.

Geluidloos, ah ja, ‘t was nog vroeg en de kinderen sliepen nog. Maar kermend, toch ook: sinds we een nieuwe vloer hebben maar nog geen nieuwe trap, is de laatste trede van de trap van keuken naar living zo’n dertig centimeter hoog. Normaal gezien heb ik daar geen problemen mee, deze keer ben ik gestruikeld nét voor de trap, en met mijn volle gewicht op mijn rechterscheenbeen terechtgekomen op de rand van de bovenste trap.

Ik moest weg, dus veel tijd om op– of om te kijken was er niet. Mijn gerief gepakt, naar beneden gestrompeld, naar de trein gestrompeld (de bus reed toen nog gelukkig wel).

Normaal gezien slaap ik op de trein een klein uurtje, maar die dag lukte het niet. Mijn been klopte en en bonsde, met het soort weeë pijn dat zegt “we’re not kidding here”. Uit de trein naar het werk gestrompeld, en daar de dag doorgeraakt, op de één of andere manier. Mijn rechterkous was doorweekt van het bloed, ook. En mijn been helemaal opgezwollen.

‘t Zal wel koelen zonder blazen, is dan meestal mijn reactie—’t zit in de familie, don’t ask. En jawel hoor: het is allemaal in orde gekomen. Toen ik was beginnen pulken aan het korstje, had ik gemerkt dat het helemaal geen korstje was, maar een hele lap vel die aan het necrotiseren was. Alles proper bij elkaar geduwd, en nu, enig tijd later, ziet het er al allemaal weer veel beter uit:

Alleen nog een put in mijn been. En soms dat wee gevoel.

O ja, vóór g’er aan zoudt denken om “Vuijlsteke, gij kalf” te reageren: ik wéét het al, en ‘t zou toch niets uithalen.