Ik ben dood van de koppijn.
Daarnet voor Gentblogt een verslagje geschreven van de 175-jaar-dinges van Sint-Barbara in het ICC, en dan kruip ik nu in bed, me dunkt.
Koors. En pijn. Niet leutig.
Het is pas op zo’n dagen dat een mens beseft hoeveel er afgeroepen, gekrijst en gehuild wordt in een huis met vier kinderen.
Reacties
5 reacties op “Kop. Pijn.”
Oei, en ik denk dat soms al met één relatief rustig kind. Therefore, I commiserate 🙂
Uhuh. Soms heb je ’t gevoel in je eigen huis nergens naartoe te kunnen.
Ik zou mijn kelder ombouwen naar een ondergrondse ruimte waar niemand buiten jij naar binnen kan, met superisolerende muren die geen enkele decibel doorlaten, en waar jij naar hartelust je (zieke) fantasieën tot werkelijkheid kan brengen.
Tot zover Beau’s rijke fantasie, hum.
Het was de moeite waard om koppijn te krijgen voor dat verslagje, of was het ook niet van de kinderen…
In ieder geval prijs je een gelukkig man.
@ Beau: maar wij hebben helemaal geen kelder, of bedoelt ge uwen kelder