Ho, kijk nu: ik kan zelfs geen pap meer schrijven.

De dag is nochtans zeer eenvoudig verlopen: opgestaan om iets voor zeven, foto’s van gisteren proberen te bewerken, met Koen en Mieke in de auto gesprongen (Bart had al een pre-conference workshop vandaag) en naar de Everglades gereden.  

Even overleg of we naar het noorden zouden gaan dan wel naar het zuiden van de Everglades; uiteindelijk is het Noord geworden, en hebben we er op zo’n platte boot met een grote ventilator gezeten.

De meneer die ons vervoerde zag eruit als een gevaarlijke ontsnapte gevangene en deed een verhaaltje dat hij wellicht al een keer of duizend gedaan had, over hoe hij ons zijn backyard toonde, en hoe hij de stoute bezoekers in het water zou schoppen en zo, maar het was eigenlijk wel duidelijk dat hij er mee inzat.  

Hoe het waterniveau veel te laag is voor de tijd van het jaar, en dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat met de Everglades. Wat we eigenlijk ook zelf wel een beetje in het snotje hadden, want ik denk niet dat helemaal normaal is dat er kilometerslang na elkaar niet anders dan dode boomstronken langs de weg staan:

Um, ja. En voor de rest is het wel iets anders om echte alligators in het echte wild te zien, as opposed to alligators in een zoo.

Die beesten kunnen blijkbaar zo hoog springen als ze lang zijn—en er zaten er van meer dan twee meter lang. Creepy!

En de Everglades zijn geen moeras maar wel de traagst stromende rivier te wereld, die vol staat met gras. Dat ge’t weet.

Daarna zijn we naar Key Largo gegaan, en hebben we er een toer op de zee gedaan met zo’n boot met een glazen bodem, een, hoe heet het, zeeziekmaakmachine.

Ook daar: het is echt iets anders om echte stingrays en barracuda’s en murenes en dingen in het echt te zien, as opposed to in een aquarium.

En dan hebben we twee en een half uur op de Atlantische Oceaan gezeten, is iedereen niet echt zeeziek maar dan toch wel serieus queasy geworden. Beeld u in een boot, op volle zeer, die heksentoeren uithaalt, rechts, links, op, neer, ronddraaien als een tol, om welbepaalde stukken koraalrif in het vizier te houden en van tijd tot tijd ook specifieke beesten te achtervolgen; beeld u ook in dat in die boot kleine venstertjes heeft in de bodem, en dat men dus zonder enig referentiekader naar die vensters aan het kijken is, die dan nog eens een sterk perspectiefvervormd beeld geven: ik moet er geen tekening bij maken, zeker?

Ik had kauwgomijs gegeten—smurfenblauw, taste of superbazooka, met echte bollen kauwgom erin—en ik heb alles binnengehouden, maar het had geen uur meer mogen duren.

De zwangere jongedame heeft daarentegen wel haar ziel uit haar lijf gekotst, en daarmee wisten we meteen waarom de boot vóór het vertrek rondomrond proper gespoten moest worden.

En dan zijn we naar huis gereden over Interstate 1: zonder enige overdrijving op dat stukje tussen Key Largo en Miami, zéker een stuk of vijftien Wendy’s en evenveel Taco Bells gezien, wel dertig Animal Clinics, en voor de rest eigenlijk in het algemeen: om de tien kilometer nog eens dezelfde winkels van dezelfde mensen.

Akelig.

We zijn er een Wallmart tegengekomen: daar waren we al een tijd naar op zoek, om speelgoed te kopen. Voorwaarde was dat het alleen maar dingen zouden zijn die niet in België te krijgen zijn. En ik moest Reese’s Butter Cups kopen en zo. The upshot: ik ga denk ik een nieuwe valies moeten kopen, zó enorm veel heb ik ondertussen al bijeengekocht.

En dan zijn we in een Taco Bell gaan eten omdat Koen absoluut in een Taco Bell wou gaan eten. Het was bleh, maar ik verwachtte niet meer. En vanaf vandaag eet ik alleen nog maar fruit en sla, denk ik. Genoeg ongezond gegeten voor de rest van het jaar.

(foto’s morgen, wegens, inderdaad)

(en ik ga er niet meer over zagen, maar ik ben zeer, zéér blij dat dit de laatste free range dag was en dat morgen de conferentie voor ‘t echt begint: het is nu echt serieus op het randje van het bleiten, met mijn rug)