Vader had de boter opgegeten: ik heb nog niet eens zo lang geleden mijn hele linuxcomputer uitgewist en opnieuw geïnstalleerd. Dat was niet erg, want ik doe toch zowat alles on-line, juist?

Nee, niet juist dus.

Ik had de naam en het adres van het vakantievriendinnetje van Zelie deze zomer in Kos ergens in een bestandje op die computer gezet. En dat bestandje is nu, samen met de rest van de inhoud van de laptop, weg. Onherroepelijk verdwenen.

Een ramp, een nachtmerrie: ze waren onafscheidelijk de laatste paar dagen, en het was zó een enorm drama toen we ‘s avonds wegmoesten…. mijn hart brak. Er werden allerlei dure eden gezworen dat ze elkaar zéker nog eens zouden zien, in de volgende vakantie.

Maar ik was dus haar adres kwijt. Er stond ons nog iets bij van een café (of restaurant, of café-restaurant) op de hoek van de Markt in een gehucht op ongeveer zoveel kilometer van Gent, maar wat en hoe en waar precies: geen idee meer.

Drama! Recriminaties! Awoert mij!

Ondertussen hebben we het teruggevonden — een combinatie van wat er al op mijn weblog was verschenen, Sandra die in de onlinegoudengids op geografische proximiteit zocht, en ter finale bevestiging: dat ik de naam meteen herkende toen zij hem zei.

Oef.

Nu nog een afspraak maken tijdens de kerstvakantie.