Nog vijf keer slapen en ik mag naar de neurochirurg voor nieuws.

Het laatste wapenfeit was zaterdag: een uur of twee onderzoeken. Röntgenfoto’s in alle mogelijke posities, MRI, dingen met contrastvloeistof om het littekenweefsel mooi te laten oplichten: the works.

Ik ben bijzonder benieuwd wat het zal zijn. Want zoals het nu is, is het eigenlijk niet zo geestig meer: vrijdag heb ik overdag van thuis gewerkt om mij voor te bereiden op de rest van het weekend, maar vrijdagavond, en zaterdag en zondag van 10 tot 17 heb ik in een niet-orthopedisch verantwoorde stoel gezeten.

Pas op, da’s dus niet “rondgelopen” of zo hé, of “actief dingen gedaan”. Dat is “niet de hele zaterdag en de hele zondag doorgebracht in een trekzetel of een speciale bureaustoel of een speciaal bed om te recupereren van de week”.

En het gevolg is dat het nu zondagavond is, dat ik al van 17u30 in mijn trekzetel zit, en dat het er niet naar uitziet dat ik in mijn bed ga geraken. Van de pijn.

En dat ik het eigenlijk, feitelijk, eigenlijk, niet echt zo zie zitten om morgen al aan de werkweek te beginnen.

Mijn rug knerpt en knistert, ik heb weeë pijn en stekende pijn en vermoeide pijn en spierpijn — naast natuurlijk de onwezenlijk niet op wat dan ook terug te brengen constante pijn.

(ik heb het niet nagekeken, maar het moet al welhaast een week of drie of zo geleden zijn dat ik een zaag gespannen had over pijn, dus ik mag nog eens)

Met een beetje geluk ben ik alvast van het vervelende geluid en een deel van de pijn af, als ik nog eens geopereerd word.

Men leeft in hoop. Men leeft in hoop.