Maar zo ongelooflijk wijs dat dat is!
Daarnet belde er iemand aan de deur. Ik mijn hoofd uit het venster gestoken: Esthée. Of Zelie thuis was?
– Nee, sorry, ze zijn naar de scouts.
– Oh, jammer. Kan gebeuren hé!
– Yep! Niets aan te doen!
…en dan ging ze terug naar huis.
Ik vind dat dus fantastisch, dat de kinderen in de straat bij elkaar aanbellen om samen te spelen. En soms zit er hier eentje binnen van wat verder op straat, en soms zitten de onze bij hen: machtig.
Reacties
Eén reactie op “Is Zelie thuis?”
kinderen zijn nu ook scharrelkinderen. Dat kan, zelfs in het centrum van Gent, want wij wonen op een woonerf. Het weer is nu weer aan het beter worden en er zijn hier nog (scharrel)kinderen in de buurt en ze beginnen weer allemaal buiten te komen enaan te bellenbij elkaar. Wij als ouders zijn er niet bij als de kinderen buiten spelen. We komen af en toe eens kijken, maar echt toezicht wordt er niet gehouden. Als we kijken is het eerder voor iets praktisch (komen eten, is dit of dat al gedaan, …) dan om toezicht te houd
Wat Michel? Gaat gij nooit op het goe-valle’t-uit meer aanbellen bij vrienden? Zondag binnenvallen met een doos taart in uw zak?
Meer doen, wij zijn ook maar kinders.