Gisterenochtend: telefoon. Of er twee kindjes bij ons zouden kunnen komen slapen. Het stond me bij dat wij iets te doen hadden, en dus wist niet direkt wat geantwoord.

Stom, natuurlijk: ofwel zijn we thuis en is het geen probleem, ofwel is er een babysit en is er ook geen probleem. Euvel verholpen in de namiddag: gezegd dat het natuurlijk kon.

En zo zaten we met zes kinderen aan tafel:

Het eten was iets met kippengehakt en spinazie en mozarella en dan gestoomd en dan in een soort coulis van tomaten en pepers, en het zag er grappiger uit toen ik het aan het mengen was en in hoopjes aan het pleuren was.

“Balletjes” was de term toen nog niet, namelijk: ‘t was heel erg spludgy. Vandaar dat we het een paar minuten in de stoomoven gestoken hebben: anders zou het waarschijnlijk in stukken gevallen zijn als we het in die coulis hadden gesmeten.

Een serieus gemak, zo’n stoomoven, trouwens. Dingen erin:

…en vier minuten later:

Ik was er in eerste instantie niet echt voor, voor dat ding: het was een compromis dat als ik zo’n vegruizelaar in de pompbak kreeg, dat Sandra zo’n stoomoven mocht hebben.

Niet dat ik niet meer zonder zou kunnen nu, maar het is dus wél ferm gemakkelijk.