Oh ik ben kwaad vandaag.

Kwaad, nijdig, pisnijdig, stamp-in-mensen-hun-gezicht majorly pissed.

Maar! Zie mij een model van zelfbeheersing zijn! Bijna niets naar buiten, alleen maagzuur en gebalde tenen en ziedende, withete, machteloze ingehouden woede.

Het was eigenlijk nog eens lang geleden. Pas op, niet dat ik niet gemakkelijk kwaad word, daar in het geheel niet van. Maar zó kwaad dat ik zin heb om met staalgetipte Doc Martens in slechte buurten te gaan rondlopen, in de met het uur steeds meer ijdele hoop dat iemand mij aan zou spreken en aanstalten maken om lastig te doen zodat ik kon stampen: dát was al een heel aantal jaar geleden.

Oh, en op een volledig andere noot: ik had nooit gedacht dat ik ooit nog zo écht zou uitkijken naar krokusvakatie. Zelfs al is het maar twee dagen. Ik doe mijn werk graag hoor, versta mij niet verkeerd, maar ‘t is dringend, dringend, dringend nodig.

Ah, en: teveel look in de spaghetti gedaan vanavond. Morgen zal ik ver van collega’s en treinreizigers moeten blijven.

Dat van dat kwaad zijn, trouwens: neen, het is niet wat wie dan ook denkt. Daar zijn we dan ook weer van af. Binnen tien jaar als ik dit lees, zal ik weten waar het over ging, en dat is genoeg voor mij. ‘t Is mijn weblog, niet dat van iemand anders.