Zo grappig (enfin ja). Er was vandaag iemand die op Twitter zijn beklag deed dat er op Gentblogt teveel over een bepaald onderwerp zou verschijnen. 

(De enige reden dat ik dat weet, is omdat er een @gentblogt in zijn boodschap stond, en dat dat dan automatisch in de redactiemailbox van Gentblogt terechtkomt, ’t is niet alsof ik Twitter meer dan pakweg een keer per twee weken op zet, tegenwoordig.)

Wat moet daar op geantwoord worden? “Sorry daarvoor, maar hey: niemand verplicht u het te lezen, er komt gelukkig nog wel redelijk wat anders op de site ook” lijkt het meest van toepassing, misschien ook wel iets als “als het u stoort dat er dát op staat in plaats van andere dingen: wij zijn altijd op zoek naar vrijwilligers die willen schrijven of foto’s trekken of films maken en zo”. Of het kan nog beleefder en verontschuldigende: “Hey sorry, we zetten er ook maar op wat we doorgestuurd krijgen en wat ons opvalt, de ene redacteur zijn/haar interesses zijn niet die van de andere.”

Dat is correct en alles, en dat is pr-gewijs juist en zo. 

Een andere optie, die misschien geen goed doet maar ook geen kwaad, is gewoon niets zeggen: één tweet in een niet-aflatende stroom van andere tweets in een uithoek van een uithoek van het internet — who the fuck cares?

Maar in mij, daar zo ergens onderaan mijn keel net onder mijn adamsappel, brandt het van de drukkende gnnnnn. 

Het is uiteindelijk maar goed dat ik die Twitter en dat Facebook niet regelmatig aanzet, of godbetert de hele tijd zou laten aan staan: per minuut dat die dingen open staan, zie ik twintig dingen voorbijvliegen waar ik eigenlijk in vette hoofdletters zou op willen antwoorden. 

Zo van OH FUCK OFF WIE HEEFT UW OPINIE GEVRAAGD. Of gewoon, giftige sarcastische commentaren geven op mensen die zichzelf zo dodelijk serieus nemen. Van gij fucking triestigen aap, iedereen lacht u uit, en gij snapt dat gewoon niet. Of zaken toebijten in de zin van “uw vijfdehandsopinie heb ik vier jaar geleden al *hier* (met url) beter horen uitleggen door boeiender mensen dan u”. Of regelmatig eens de goesting om luid te roepen OH STERF TOCH KUTWIJF/KLOOTZAK. 

Ik maak mij zo kwaad, voortdurend zo kwaad op de dingen en de mensen, ’t is welhaast niet te geloven. Pas op, het is al veel verbeterd sinds ik grote kuis gehouden heb in de mensen en de feeds die ik volg, maar toch: dat kan toch niet gezond zijn, denk ik, om zo voortdurend met een wijdopenrologende, schuimbekkende berserker in mijn hoofd rond te lopen.