Ik ben een moeilijke mens, door de band. Ambetant en chagrijnig, niet tegensprekelijk en meestal contrarie, en zo.

Maar ik word nog meer een moeilijke en lastige en nijdige mens als ik iets aan het doen ben dat niet helemaal lukt. Vannamiddag zat ik te wroeten op iets stom in jQuery, een event die twee keer zijn ding deed in plaats van één keer, en blergh met bubblen en zooi met een filter die niet deed wat hij moest doen.

Ik zag het wel zitten hoor, helemaal tien of meer jaar terug in de tijd: dingen die in se niet moeilijk zijn en waar gegarandeerd een oplossing voor kan gevonden worden. Geen zaken zoals nu vaak op het werk, zonder absolute oplossing. Gewoon debuggen en zoeken tot het in orde komt.

Want op zo’n moment moét en zál het in orde komen, natuurlijk. En zou ik mensen de neus afbijten als ze mij storen. Tien minuten zitten wroeten om er een beetje in te komen, en dan een onschuldige vraag van een collega voor ik-weet-niet-wat, en weer helemaal de draad kwijt: ternauwernood dat er op zo’n moment geen doden vallen.

Programmeurs en gelijkgestemden, als ze op een probleem aan het kauwen zijn, dat is niet iets dat goed samen gaat met een open werkvloer en interactie met andere mensen.

Morgen werk ik thuis.