Onze kat gaat nooit ver weg van huis: de muren zijn te hoog om over te klimmen. Het huis, het achterhuis, en de koer/tuin ertussen, dat is haar domein.

Normaal gezien zit de kat regelmatig met grote ogen te kijken naar de merels en de lijsters en de mussen die in de tuin zitten, maar vandaag was ze er zowaar in geslaagd om een mus te stekken te krijgen.

Het moet zijn dat de koude het beestje versuft had of zo, want anders is het echt zo geen held, onze Nephthys. Ze zit vanuit de verte te kijken naar al wat beweegt, maar meer dan wat grote ogen opzetten en pogingen tot sluipen komt er meestal niet van — ook al omdat ze meestal de fout begaat om haar gesluip van aan de verkeerde kant van een luidruchtig kattenluik in te zetten.

Vanmorgen dus: een klein vogelken in haar bek, en niet af willen geven. Ik heb geprobeerd, maar ik kreeg het beestje met geen moeite bevrijd. Ze hield haar mond stijf toe, de kat, en al wat er uit kwam was gegrom. Niets aan te doen, en het vogeltje zag er al een beetje besabbeld uit en meer dood dan levend, dus dacht ik het maar zo te laten.

De natuur haar ding laten doen.

Nephthys heeft er een paar minuten mee rondgelopen in haar mond, niet echt goed wetend wat gedaan, en toen ze het beestje ten langen leste uit haar mond liet vallen, zag het er uit als een very much dood en overleden beestje indeed:

Van vroeger, toen we thuis nog echte katten hadden, van de soort die voor ontbijt een konijn en voor avondeten een muskusrattenjong doodmartelden, wist ik dat zo’n meer dood dan levend beest nog uren kan meegaan, ter vermaak en edificatie van die domme kattenjongen-op-twee-poten die dringend moeten getoond worden hoe ze moeten beesten doodmaken.

Ik had me al voorgenomen dat als het vogeltje in bloederig-vleesklompje-territorium zou dreigen te komen, ik het een snelle dood door nekomwringing zou geven, maar het zag ernaar uit dat het sneller was gegaan dan gevreesd, en dat het al gedaan was met de leute voor de poes.

De Attenborough in mij nam wél de telefoon ter hand: unieke opportuniteit, wie weet was het de eerste en de laatste keer dat ik kon documenteren dat onze kat wel degelijk afstamt van roofdieren die méér dan alleen zakjes Whiskas en droogvoeding moesten jagen.

En kijk, een paar minuten later:

Het beestje leefde nog! Ik had er wel rekening mee gehouden dat al wat klein is en mogelijks opgevreten dreigt te worden door roofdieren, de neiging heeft om in geval van uitzichtloos gevangen te zitten, om stil mogelijk te blijven zitten. Van co gebaren en hopen dat het voormelde roofdier er geen zin meer in heeft wegens niet geanimeerd genoeg meer.

Met die van ons zou dat misschien nog wel gelukt zijn, dacht ik, want ik vond ze tijdens het klooien met haar prooi hoedanook al redelijk snel afgeleid door pakweg bewegende bladeren in de verte, of sneeuw in de buurt, of klimop, of wolken. Of de vraag of ze haar zakje Whiskas eigenlijk al gekregen had vandaag.

Maar bon, het vogelbeest leefde nog. Ik heb het beest meteen vastgepakt en aan een onderzoek onderworpen. Koud, wat pluimen kwijt, maar voor zover ik zag geen bloed nergens, geen gebroken vleugels of poten.

Beest in een kartonnen doos gezet met een klein kommetje water erbij, en heel hoog bovenop de dampkap gezet waar de kat er niet aankon.

En dan aangezet naar het turnfeest met de kinderen.

Een uur of drie later teruggekeerd.

De scène net vóór mijn trekzetel:

The veugelken has left the building. It is departed. It has joined the choir invisible.

Aargh!

Wat er blijkbaar gebeurd was: het beest was genoeg gerecupereerd om zich uit die doos te vliegen. En Nephthys heeft het ten tweeden male vastgestekt, en deze keer helemaal doodgemaakt.

Tja.