Zou dat nu eigenlijk echt helemaal bewust zijn, dat ze slechte muziek spelen op vliegtuigen om de mensen rustig te houden terwijl ze lucht met meer zuurstof dan anders in de cabine pompen, bij opstijgen en landen?
Ik kan anders niet echt een reden vinden voor de muziekkeuzes. De vlucht van Moskou naar Sint-PEtersburg, daar hebben we een goeie drie kwartier recht gehad op George Zamfir En Zijn 1001 Violen, die een mierzoete versie van My Name is Nobody deden.
Er was iets misgelopen bij de electronische check-in, waardoor we niet naast elkaar zaten, niet aan de gang, en waardoor er een mevrouw om onverklaarbare redenen tussen ons geraakt was. Ze zat er wat schaapachtig te wezen, en naar haar wel twaalf reisgenoten te zwaaien als ze voorbijschuifelden (en dan allemaal samen zaten een paar rijen naar achter).
‘t Was een domestieke vlucht, een shuttle eigenlijk, niet veel meer dan een bus-maar-dan-in-de-lucht, en dan doen ze niet echt veel van “oei misschien zit er een buitenlander aan boord”: we hadden recht op een Russische woordenstroom, waar nog min of meer te begrijpen was dat het vliegtuig naar een oorlogsheld genoemd was (fijne zaak, de vliegtuigen krijgen er blijkbaar allemaal een naam), en dan bouwde het langzaam naar een paroxisme van onbegrijpbaarheid, met op de achtergrond panfluiten en violen.
Om de zoveel tijd kwam er een Werkelijk Zeer Presentabele Dame voorbij, met helaas veel meer tussenpozen kwam er een Werkelijk Zeer Presentabele Dame met minder dan drie millimeter make-up op het gezicht gepanennkoekt voorbij — de mevrouwen die we gezien hebben met geëpileerde wenkbrauwen, fluo waar geen fluo hoort te zijn en naaldhakken, ‘t is echt wel wat.
En met “naaldhakken” bedoel ik wel degelijk van die hakken die niet veel mear zijn dan een tien centimeter lange spijker. Serieus. En dat dus op straten die permanent zo glad als een teflon ijsbaan liggen.
Na de aankondiging van de piloot en tijdens de veiligheidsprocedure had Zamfir plaats geruimd voor een suikerwaterversie van Raindrops Keep Fallin’ On My Head. Waarna een mashup van Eine Kleine Nachtmusik en Zorba De Griek — violen en boezoeki’s één strijd.
En op de vlucht terug van Sint-Petersburg naar Moskou hadden we recht op een medley van filmmuziek — Dr. Zhivago, My Heart Will Always Go On en het thema van E.T. — door het vermoed ik Grote Balalaika-orkest van Omsk, in een muzikale regie van James Last. Heel de vlucht lang, sotto voce.