Hij heeft zitten steken, steken, worstelen, zijn best doen dat het geen naam heeft, Louis. Vanmiddag met opperste concentratie een miniem hoekje vis binnengewurmd. Na dat bokje vis ging het niet meer, vast voedsel. Voorzichtig een rietje gepast in zijn linkermondhoek, de kant die voor het moment het minste pijn doet, en dan stoïcijns een energiedrank-dieetvoeding-achtig ding opgedronken.

En deze namiddag nog eens zo’n drankje. En ’s avonds een hele boterham, nu ja, zo’n schelletje zonder korsten. Met zo’n blik van opperste concentratie die hij kan hebben, als geen kanonschot zijn aandacht kan afleiden:

Hij weet dat hij naar huis mag als hij weer normaal kan eten en drinken.

Hij kijkt er zo enorm naar uit om op zeeklas te gaan.

Ik denk dat hij niet beseft dat de rest van zijn klas morgenochtend al vertrekt.