Mijn baas vroeg mij, vanuit het verre en ongetwijfeld zonnige buitenland, of ik op automatische piloot zat.

Vanmorgen, of misschien was het wel gisterenochtend, ik zou het niet echt weten. Op automatische piloot, dat niet, nee. Maar wel ergens in een heel erg vreemde plaats, waar de dagen en de weken even in mekaar lopen als de gezichten en de gebeurtenissen.

Vorige week hebben we op Gentblogt de Gentse Feesten gedaan: ik ben niet één dag ergens naartoe geweest, en op een toevallige avond op het plankier voor onze voordeur na, ben ik de hele tijd binnen gebleven. De dagen dat ik niet werkte, en oh ja, tussendoor, een stuk of door de honderd artikels ge-eindredacteerd en tweeduizend of zo foto’s online gezet heb.

Onwezenlijk: ik kan mij niet herinneren dat er ooit een maand zo snel voorbij is gegaan als de afgelopen maand. Het hielp ook niet dat ik op mijn werk wel tien keer een beslissing genomen heb voor allerlei functies en schermen, om dan elf keer terug te komen op die beslissingen, maar zelfs dan nog.

Neem gisterenavond. Sandra was met vrienden de Gentse Feesten gaan afsluiten, ik heb een avond wezenloos naar televisie gekeken, denk ik. En dan was ze thuis en denk ik dat we nog gesproken hebben, ik herinner mij in alle geval dat we naar veel Pixies geluisterd en gekeken hebben, maar zij had een belangrijk gesprek vandaag en ze is gaan slapen en ik heb verder gevegeteerd en gestaard, en toen ik naar het uur keek, was het half vijf.

Ergens, misschien gisteren of misschien eergisteren, herinner ik me dat ik zei dat ik drie uur geslapen had in het midden van de avond.

Vorige week donderdag (of woensdag? zeker niet vrijdag, denk ik) was ik in Brussel met een allergieaanval, ik denk dat ik in Brussel Zuid op het trottoir in slaap lag, en dan zijn we gaan eten, en op de een of andere manier, het moet wel met de auto geweest zijn, ik herinner mij dat de muziek heel erg luid stond, terug in Gent geraakt.

Ik heb flarden van conversaties in mijn hoofd, van op de trein of de bus: een knappe juffrouw van midden de twintig die aan haar dochtertje van drie vroeg op wie ze verliefd was. Het meisje zei na veel aandringen dat ze op Samyra verliefd was. Waarop haar moeder welzeker een keer of vijf de vraag opnieuw stelde, alsmaar meer vertwijfeld en roodaangelopen, op het einde sissend: Zou je nie beter verliefd wordn up e jongn? É? É? Waht totda papa het hoort!

Of die lelijke mevrouw van midden de dertig die over een periode van een half uur niéts van wat haar dochter van pakweg vier deed, door de beugel vond kunnen. Vestje aan, vestje récht aan — doe dat goed aan Shadia of geen ijsje! — zwijgen, boek dicht we zijn er bijna, Shadia mama is aan het luisteren naar de iPod zwijg nu eens of geen wafel! Shadia zit nu toch eens stil.

Ik wil maar zeggen: tijd voor die vakantie.