Ik ben een Synalco-GO GO GO GO in het diepst van mijn gedachten. Euh, rug.

Jazeker: er zit in mijn rug een halve ijzerwinkel: allerlei schroeven in ruggenwervels, en dan allerlei metalen stangen die al die schroeven in een min of meer rechte lijn met elkaar verbinden.

En ik vrees dat er vannacht een stuk gebroken is.

Dat is niet zo leutig: de twee uiteinden van zo’n ijzeren stang net naast uw ruggenmerg, die tegen elkaar schuren.

‘t Is niet de eerste keer dat het gebeurt: vorige keer was het aan de ene kant gebroken, hebben ze mijn rug open gesmeten en zijn ze met een ijzerzaag aan de slag gegaan. Enfin, niet echt: ze hebben er een schroef uitgekregen, en de rest laten zitten wegens teveel vergroeid met vanalles.

Kijk, het breukvlak, vorige keer:

En nu is het weer van dat, dus. Maar ik heb gelijk niet al te veel goesting om mijn rug nog eens open te laten snijden.

Euh nee, géén 1 april, hoor ik daar dan op een dag als vandaag bij te zeggen.