Dat zei mijn rug gisteren.

Allez ja, niet letterlijk “krak”, al behoort dat ook tot de mogelijkheden: een catastrofale collaps van mijn ruggengraat, als het titanium dat mijn rug bij elkaar houdt bijvoorbeeld door metaalmoeheid (het gebeurt!) plots zou doorknappen. Dan mogen ze me in het beste geval met een vuilblik bij elkaar rapen voor reparatie, en in het slechtste geval mogen ze me meteen afvoeren. 🙂

Nee, ‘t was figuurlijk “krak”. Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld zegt de ex-kerkganger in mij nu al een dag aan een stuk: de nieuwe trekzetel was toegekomen en de oude stond beneden in de keuken op de natuurstenen vloer. Die oude zetel is zo’n model dat eigenlijk (vermoed ik) bedoeld was om ergens in een interieur vast te vijzen, zonder pootjes heeft maar wel met zo’n soort stalen reling met gaten voor schroeven en bouten onderaan.

Ik dus al meteen in paniek dat als er iemand in zou zitten, dat de vloer meteen helemaal kapot zou geschronst zijn, en dus als de gesmeerde weerlicht naar buiten om van die schuimrubber puzzelstukken voor kinderspeelmatten gegaan om onder de ijzeren relingen te wurmen.

Op mijn eentje de zetel opgeheven en er vier puzzelstukken onder geschoven. En bij de vierde keer opheffen was het prijs: verschot in mijn rug. Te vergelijken met? Wel, alsof men net met ijzerengetipte legerbottinen in uw rug geschopt had, op een blauwe plek die er al zat omdat men hetzelfde de dag ervoor ook al eens gedaan had.

Niet veel zin om daar enorm over te klagen op het moment zelf, mijn madam heeft dan negatief medelijden wegens mijn eigen schuld zijn, maar gedomme: het doet wel enorm vreselijk pijn.

Geschreven al luisterend naar: The Miles Davis Quintet – Relaxin’ with the Miles Davis Quintet – If I Were A Bell